متاسفانه مراقبت اورژانسي آسيب ديدگان و بيماران در خانه تا اين سطح پيشرفتي نداشته است . تا اوايل دهه 1960، خدمات آمبولانس اورژانس و مراقبت از بيماران اورژانسي در سرتاسر ايالات متحده خيلي با هم متفاوت بود . در بعضي جاها ، مراقبت توسط گروههاي كاملا تعليم يافته كمكهاي اوليه پيشرفته ارائه مي شد كه آمبولانسهاي مدرن و تجهيز شده در اختيار داشتند . در تعداد معدودي مناطق شهري ، مراقبت توسط خدمات آمبولانس مستقر در بيمارستان ارائه مي شد كه از انترن ها و پزشكان تازه كار استفاده مي شد . در بسياري جاها مراقبت اورژانسي و سرويس آمبولانس فقط ، توسط اداره كفن و دفن ارائه مي شد كه از يك نعش كش كه مي توانست تبديل به حامل برانكار شود و مثل آمبولانس عمل كند استفاده مي كردند . در بعضي جاها پليس يا اداره آتش نشاني از يك واگن استيشن استفاده مي كرد كه يك برانكار و يك كيف كمكهاي اوليه را حمل مي كرد . در بيشتر موارد ، در هر دوي اين وسايل نقليه يك راننده و يك امدادگر بود كه تا حدودي آموزش كمكهاي اوليه ديده بودند . در نواحي معدودي كه يك آمبولانس تجاري براي انتقال بيماران در دسترس بود ، معمولا به صورت مشابه داراي همين پرسنل بودند و در اصل به عنوان وسيله اي ، براي انتقال بيمار به بيمارستان استفاده مي شدند.

فوریت های پزشکی اولین با ر در دهه 1960 میلادی و درآمریکای به عنوان یک سیستم امداد رسانی رسمی پایه گذاری شد . پس از آن با توجه به اهمیت مقوله فوریت های پزشکی و اهمیت امداد رسانی در مواقع مورد نیاز ، این سیستم به عنوان یک سیستم رسمی و ضروری در سراسر دنیا به رسمیت شناخته شد . در ایران سیستم فوریت های پزشکی برای اولین با در سال 1352 پس از وقوع حادثه دردناک فروریختن سقف سالن انتظار فرودگاه مهر آباد تهران و کشته شدن تعدادی از مسافران وپرسنل برای اولین با ر تاسیس شد و پس از آن در سالهای بعد به مرور زمان با توجه به ضرورت وجود سیستم فوریت های پزشکی به صورت سازمان یافته تر و با تجهیزات به روز تر به ارائه خدمات ادامه داد و ایران بعنوان چهارمین کشور دنیا به سیستم فوریت های پزشکی تجهیز شد و بنابراین می توان ادعا کرد ایران یکی از پیش تازان عرصه فوریت های پزشکی در دنیا به شمار می آید .