از آنجائیکه حفظ راه هوایی مناسب مهم­ترین مهارت لازم برای یک امدادگر است، آشنایی با این دستگاه را ابتدا ذکر می­نماییم.

دستگاه تنفس شامل مجاری تنفسی (بینی، دهان، گلو، حنجره، نای و راههای هوایی کوچک) و دو عدد شش در دو طرف قفسۀ سنیه است. این دستگاه در عمل استنشاق یعنی وارد شدن اکسیژن مورد نیاز به بدن و دفع گاز کربنیک به بیرون از بدن دخالت دارد. بدن ممکن است برای چند هفته غذا را و برای چند روز آب را ذخیره نماید؛ ولی اکسیژن ذخیره­ای در بدن فقط برای چند دقیقه کفایت می­کند و در صورت قطع ورود اکسیژن به دیل غرق شدگی، خفگی و ... در مدت 5 دقیقه مرگ عارض خواهد شد. عمل تنفس با وارد شدن هوا از دهان یا بینی به درون نای شروع می شود.

در ابتدای نای یک دریچۀ لرزان به نام اپی­گلوت وجود دارد که مانع ورود مواد  غذایی به درون نای و خفگی می­شود. در ابتدای نای تارهای صوتی برای تولید صدا قرار دارند.

تنفس در سه مرحله انجام می­شود:

مرحله اول همان دم که در جریان آن عضلۀ حجاب حاجز به سمت پایین و دنده­ها به طرف بالا و بیرون حرکت می­کنند وحجم قفسۀ سینه بیشتر می­شود. بعد از آن، مرحلۀ دوم یا استراحت و در مرحلۀ سوم عمل بازدم یعنی خروج هوا به بیرون از ریه­ها صورت می­گیرد.

تغییرات حجم قفسه سینه در دم و بازدم

تعداد تنفس در حالت طبیعی 12 تا 18 بار در دقیقه است؛ ولی با اضطراب، تب، فعالیت و ... بیشتر می­شود. مرکز تنفس در قسمت عقب مغز (بصل النخاع) قرار دارد.در زیر حنجره، نای به صورت لوله از حلقه­های غضروفی تشکیل شده است. نای در ادامه به سمت پایین به دو قسمت تقسیم می شود و هر قسمت نیز مجدداً به تقسیمات دیگر تقسیم شده و بالاخره راههای هوایی نیز به خانه­های کوچک (کیسه­های هوا = آلوئولی) ختم می­شوند. تبادل اصلی اکسیژن و گاز کربنیک در کیسه­های هوا صورت می­گیرد.

شش­ها در تودۀ اسفنجی قابل ارتجاع هستند که بعد از اتمام دم خود به خود جهت تسهیل در عمل بازدم جمع می­شوند. حد فاصل بین شش­ها و دیوارۀ قفسۀ سینه
پرده­ای به نام جنب (پلور) قرار دارد. در صورت راهیابی هوا از خارج به داخل فضای جنب سبب جمع شدن ریه می­شود (پنووموتوراکس).