توقف ناگهانی قلبی:

توقف ناگهانی قلب یکی از اورژانس های پزشکی بوده که اگر در همان لحظه بتوان بیمار را نجات داد، زندگی دوباره به وی باز میگردد.

علل :

بیماری های قلبی، ضربه به قلب .داروهای محرک، غرق‌شدگی، خفگی، برخی بیماریها، بیهوشی، شوک، خونریزی، برق‌گرفتگی و ... از علل توقف قلبی می‌باشند.

علائم:

مردمک‌های نیمه باز ، اختلال تنفسی یا قطع تنفس و نبض، خاکستری رنگ شدن پوست، عدم وجود نبض در ناحیه گردن

روش تشخیص:

برای این کار از نبض ناحیه گردن استفاده می‌شود. 5-10 ثانیه برای یافتن نبض تلاش کنید، اگر نبضی احساس نکردید به معنای ایست قلبی است.

کمک‌های اولیه: ماساژ قلبی

ماساژ قلبی عبارت است از فشار منظم و موزونی که بوسیله کف دو دست در بزرگسالان، کف یک دست در کودکان و دو انگشت در نوزادان روی دیواره جلویی قفسه سینه وارد می‌شود.برای ماساژ قلبی، ابتدا باید راه هوایی دهان بیمار بررسی شود تا چیزی مانع تنفس بیمار نباشد. بیمار به پشت و رو به بالا خوابانده می‌شود و برای باز شدن راه هوایی، ابتدا چانه فرد به سمت بالا و پیشانی فرد به عقب داده می‌شود. امدادگر باید سمت چپ بیمار نشسته، کف دست‌ چپ خود را روی دست راست قرار گرفته و همزمان یک سوم انتهای کف دست راست، روی مرکز قفسه سینه قرار بگیرد. امدادگر باید به نحوی باشد که زاویه دست وی بدون خم شدن آرنج، در حالت ۹۰ درجه با بیمار قرار بگیرد و امدادگر کاملا مسلط بر بیمار باشد.

نحوه انجام ماساژ قلبی توسط امدادگر اورژانس:

• محل ماساژ را معین کنید.
• در بالغین و اطفال دو انگشت بالاتر از انتهای استخوان جناغ سینه و در شیرخواران کوچکتر از یک سال یک سانتی‌متر پائین‌تر از خطی که دو نوک سینه را به هم وصل می‌کند روی استخوان جناغ سینه.
• کف یک دست را در محل مشخص شده جهت انجام ماساژ قرار داده و دست دیگر را روی دست اول قرار دهید، سپس انگشتانتان را در هم فرو کنید. نباید نوک انگشتانتان با سینه مصدوم در تماس باشد.
• در حالیکه دستها کاملاً عمود بر بدن مصدوم بوده و آرنج‌ها کاملاً راست می‌باشد قفسه سینه او را به نرمی و آرامی به سمت داخل فشار دهید. از فشارهای تیز و سریع بپرهیزید.

آموزش تکنسین فوریت های پزشکی | آموزش امدادگر اورژانس | آموزش کمک های اولیه

مکانیک و حرکات تنفس

در حال استراحت، یک فرد طبیعی حدود 12 الی 15 بار در دقیقه نفس می‌کشد؛ حدود 500 میلی‌لیتر هوا در هر بار تنفس، وارد ریه‌ها شده و از آن خارج می‌شود؛ هر تنفس شامل دو مرحله دم و بازدم است.

دم: دم، یک عمل فعال است که توسط آن، هوا وارد ریه‌ها می‌شود؛ عمل دم توسط انقباض دیافراگم و عضلات بین دنده‌ای خارجی شروع می‌شود؛ انقباض این عضلات، موجب بزرگ شدن حجم قفسه سینه و کاهش فشار در قفسه سینه شده، در نتیجه هوا به داخل ریه‌ها هجوم می‌برد.

بازدم: یک عمل غیرفعال در نتیجه رفع انقباض عضلات دمی و بازگشت ارتجاعی ریه‌ها انجام می‌شود؛ بازدم عمیق، نیاز به انقباض پرقدرت عضلات تنفسی دارد؛ انقباض عضلات دمی موجب افزایش حجم قفسه سینه می‌شود؛ در انتهای دم هوا از داخل ریه‌ها به بیرون جریان می‌یابد؛ بازدم در جریان تنفس آرام و عادی یک عمل غیرفعال است و دم عمیق می‌تواند اتساع بیش از حد ریه‌ها را موجب شود.

تنگی نفس یا واژه پزشکی آن Dyspnea به عنوان کمبود هوا در نظر گرفته می‌شود. این یک احساس بسیار ناراحت کننده برای افرادی است که دچار آن می شوند. زیرا که حیات آدمی بسته به نفس است. تنگی نفس می‌تواند در انواع، خفیف و موقت تا جدی و طولانی مدت باشد. گاهی اوقات تشخیص و درمان آن دشوار است؛ زیرا عوامل مختلفی وجود دارند که باعث این مشکل تنفسی است. این یک مشکل شایع است. گفته می‌شود که از هر ۴ نفری که به متخصص مراجعه می‌کنند، ۱ نفر به تنگی نفس دچار هستند.

علل تنگی نفس حاد

• آسم
• شعله ور شدن COPD
• واکنش آلرژیک، (مانند نیش زنبور)
• مسمومیت با مونوکسید کربن
• حمله قلبی
• فشار خون پایین
• ذات الریه
• آنمی (تعداد گلبول های قرمز کم)
• انسداد مجاری هوایی، (انسداد در گلو)
• نارسایی قلبی
• قلب بزرگ شده
• ضربان قلب غیر طبیعی
• سندرم سندرم گیلن باره
• میاستنی گراویس
• آمبولی ریه (لخته شدن خون در ریه ها)
• در مورد ضعف مزمن تنفسی، این وضعیت به دلیل موارد زیر است:
• آسم
• (بیماری مزمن انسدادی ریه)COPD
• عملکرد غیر عادی قلب
• چاقی
• سایر بیماری های ریه
• کروپ
• سرطان ریه
• پلیریست
• فیبروز ریوی و سایر بیماریهای ریوی
• پرفشاری خون ریوی
• سارکوئیدوز
• بیماری سل

آيا مي‌دانيد؟ 50 درصد موارد مرگ و مير آسيب‌ديدگان، در عرض چند دقيقه، در صحنه تصادف يا حين انتقال به بيمارستان رخ مي‌دهد؟ و حاضران در صحنه تصادف علی الخصوص افرادی که دوره فوریت های پزشکی و امدادگران اورژانس را گذرانده اند يا اولين كساني كه وارد صحنه حادثه مي‌شوند مي‌توانند نقش مهمي را در نجات جان مصدوم ايفا نمايند؟

ارزیابی اولیه مصدوم

1. هدف اصلی در ارزیابی اولیه شناسایی ودرمان فوری شرایطی است که تهدیدی برای حیات بیمار محسوب می شود
2. هرگونه وضعیت تهدید کننده حیات باید به محض شناخته شدن قبل از پرداختن به بخش بعدی ارزیابی اولیه درمان شود

مراحل ارزیابی اولیه به صورت زیر است

•1-ایجاد برداشت کلی از وضعیت بیمار
•2-ارزیابی سطح هوشیاری
•3-ارزیابی راه هوایی
•4-ارزیابی تنفس
•5-ارزیابی گردش خون
•6-تعیین اولویت بیمار
•نکته:این کارها بایست در عرض 60ثانیه انجام بگیرد

اقدامات براساس اصول ABC:

راه هوايي(Air way):

با نزديك كردن صورت خود به دهان و بيني بيمار تنفس او را از طريق شنيدن صداي آن و حس جريان هوا روي گونه خود و ديدن حركات تنفسي قفسه سينه براي مدت 10 ثانيه بررسي كنيد، در صورت غيرطبيعي بودن تنفس، دهان وي را از نظر وجود غذا و موارد استفراغ شده، دندان جدا شده از فك، دندان مصنوعي و يا هر شيء خارجي ديگر بررسي نموده و در صورت وجود آنها را خارج كنيد.

تنفسBreathing) ):

در صورت اطمينان از باز بودن راه هوايي اگر بيمار هنوز تنفس ندارد بايد فوراً تنفس مصنوعي را آغاز نماييد. سر بيمار را به عقب خم نماييد به طوري كه دهان او كمي باز شود، با انگشتان دستي كه روي سر بيمار قرار داديد سوراخ‌هاي بيني بيمار را مسدود كرده و بعد از انجام يك دم عميق دهانتان را بر روي دهان بيمار قرار دهيد به طوري كه لبهاي شما دورتا دور لبهاي بيمار را بگيرد و با نيرو ولي بصورت آهسته براي مدت 1 الي 5/1 ثانيه هوا را به داخل ريه‌هاي بيمار بدميد و بعد از مشاهده بالا آمدن قفسه سينه سرتان را كنار كشيده سوراخ‌هاي بيني را بازكنيد تا هواي دميده شده خارج شود.

گردش خون( Circulation):

براي بررسي گردش خون مصدوم، نبض شريان گردني را پيدا كنيد، بدين منظور با دو انگشت مياني و نشانه خود برجستگي غضروف تيروئيد را در گردن بيمار لمس كنيد سپس انگشتان خود را آهسته به طرف گوش بيمار بلغزانيد تا نبض شريان گردني را پيدا كنيد، اگر طي 10 ثانيه موفق به يافتن آن نشديد يعني جريان خون بيمار برقرار نيست. لازم است كه احياي قلبي ريوي را آغاز نماييد.

تذكر : در افراد غرق شده در آب سرد يا يخ، گاه تا 45 – 30 ثانيه طول مي‌كشد تا نبض شريان گردني را پيدا كنيد.

اعمال فشار بر روي قفسه سينه به همراه تنفس مصنوعي احياي قلبي – ريوي يا CPR ناميده مي‌شود تكنيكهاي CPR در مورد كودكان، شيرخواران و بزرگسالان و بسته به اينكه يك نفره يا دونفره انجام گردد متفاوت است.

از آنجائیکه حفظ راه هوایی مناسب مهم­ترین مهارت لازم برای یک امدادگر است، آشنایی با این دستگاه را ابتدا ذکر می­نماییم.

دستگاه تنفس شامل مجاری تنفسی (بینی، دهان، گلو، حنجره، نای و راههای هوایی کوچک) و دو عدد شش در دو طرف قفسۀ سنیه است. این دستگاه در عمل استنشاق یعنی وارد شدن اکسیژن مورد نیاز به بدن و دفع گاز کربنیک به بیرون از بدن دخالت دارد. بدن ممکن است برای چند هفته غذا را و برای چند روز آب را ذخیره نماید؛ ولی اکسیژن ذخیره­ای در بدن فقط برای چند دقیقه کفایت می­کند و در صورت قطع ورود اکسیژن به دیل غرق شدگی، خفگی و ... در مدت 5 دقیقه مرگ عارض خواهد شد. عمل تنفس با وارد شدن هوا از دهان یا بینی به درون نای شروع می شود.

در ابتدای نای یک دریچۀ لرزان به نام اپی­گلوت وجود دارد که مانع ورود مواد  غذایی به درون نای و خفگی می­شود. در ابتدای نای تارهای صوتی برای تولید صدا قرار دارند.

تنفس در سه مرحله انجام می­شود:

مرحله اول همان دم که در جریان آن عضلۀ حجاب حاجز به سمت پایین و دنده­ها به طرف بالا و بیرون حرکت می­کنند وحجم قفسۀ سینه بیشتر می­شود. بعد از آن، مرحلۀ دوم یا استراحت و در مرحلۀ سوم عمل بازدم یعنی خروج هوا به بیرون از ریه­ها صورت می­گیرد.

تغییرات حجم قفسه سینه در دم و بازدم

تعداد تنفس در حالت طبیعی 12 تا 18 بار در دقیقه است؛ ولی با اضطراب، تب، فعالیت و ... بیشتر می­شود. مرکز تنفس در قسمت عقب مغز (بصل النخاع) قرار دارد.در زیر حنجره، نای به صورت لوله از حلقه­های غضروفی تشکیل شده است. نای در ادامه به سمت پایین به دو قسمت تقسیم می شود و هر قسمت نیز مجدداً به تقسیمات دیگر تقسیم شده و بالاخره راههای هوایی نیز به خانه­های کوچک (کیسه­های هوا = آلوئولی) ختم می­شوند. تبادل اصلی اکسیژن و گاز کربنیک در کیسه­های هوا صورت می­گیرد.

شش­ها در تودۀ اسفنجی قابل ارتجاع هستند که بعد از اتمام دم خود به خود جهت تسهیل در عمل بازدم جمع می­شوند. حد فاصل بین شش­ها و دیوارۀ قفسۀ سینه
پرده­ای به نام جنب (پلور) قرار دارد. در صورت راهیابی هوا از خارج به داخل فضای جنب سبب جمع شدن ریه می­شود (پنووموتوراکس).

احیای قلبی ریوی (CardioPulmonary Resuscitation) که CPR هم نامیده می شود، یعنی مجموعه ای از اقدامات که توسط افراد آگاه و حاضر در صحنه برای بازگرداندن اعمال دو عضو حیاتی قلب و ریه و رساندن خون و اکسیژن به مغز برای جلوگیری از آسیب مغزی، انجام می شود.

امروزه احیای قلبی ریوی را به دو صورت اقدامات پایه ای حمایت از حیات (BLS) و اقدامات پیشرفته حمایت از حیات (ALS) انجام می دهند. CPR پایه را می توان بدون هیچ وسیله اضافه و با دستان خالی هم انجام داد. انجام صحیح و به موقع این روش، می تواند باعث نجات جان انسانهای زیادی از مرگ حتمی شود. در مورد CPR پیشرفته اقدامات تخصصی تری نظیر مراقبت از راه هوایی و دارودرمانی حین CPR انجام می شود.

ایست قلبی علت های مختلفی دارد. از جمله بیماری های قلبی، بیماری های تنفسی، انسداد راه هوایی، مسمومیت با داروها، مسمومیت با مواد مخدر، برق گرفتگی، غرق شدگی، سرمازدگی های شدید و . . .. متاسفانه تعداد بسیاری از ایست های قلبی در خارج از بیمارستان اتفاق می افتد و در بیشتر موارد قبل از رسیدن نیروهای امدادی، بیمار جان خود را از دست می دهد.

در صورتی که افراد جامعه آموزش لازم را در مورد CPR پایه دریافت کنند، می توانند تا زمان رسیدن نیروهای امدادی عملیات احیاء را انجام دهند تا شانس زنده ماندن بیمار را به طرز قابل توجهی افزایش دهند.

زمانی که فعالیت عضله قلب متوقف می شود، خونرسانی به قسمت های مختلف بدن از جمله مغز متوقف می شود. در صورتی که 4-6 دقیقه از زمان ایست قلبی گذشته باشد و اقدامی در جهت احیای بیمار انجام نشود احتمال آسیب به مغز وجود خواهد داشت. اگر 10 دقیقه از زمان ایست قلبی گذشته باشد و بعد از آن CPR آغاز شود، مغز از بین رفته و حتی در صورت موفقیت احیاء بیمار حالت مرگ مغزی خواهد داشت. پس یکی از مهمترین نکات شروع بلافاصله CPR به محض تشخیص ایست قلبی است. زمان بسیار حیاتی است. حتی یک دقیقه تاخیر در شروع CPR احتمال موفقیت آن را کاهش می دهد.

علائم و نشانه های ایست قلبی بسیار واضح است. از بین رفتن ناگهانی هوشیاری (وقتی شانه های فرد را تکان می دهیم و او را صدا می زنیم هیچ واکنشی نشان نمی دهد)، عدم وجود تنفس یا تنفس غیر طبیعی، و از همه مهمتر عدم وجود نبض. برای ارزیابی تنفس بیمار،  باید صورت خود را به دهان مصدوم نزدیک کنیم تا همزمان بتوان حرارت تنفس، صدای تنفس و حرکت قفسه سینه را ارزیابی کرد. برای بررسی وجود نبض در بزرگسالان باید نبض کاروتید را که محل آن روی گردن و اولین فرورفتگی در دو طرف گلو است را لمس کنیم. این کار باید در مدت کمتر از 10 ثانیه انجام شود تا زمان برای احیا از دست نرود. در صورتی که نبض وجود نداشت ایست قلبی تایید می شود. اگر فرد احیاگر نتواند وجود نبض را بررسی کند می تواند به وجود علائم قبلی (عدم هوشیاری و تنفس) بسنده کند.

بعد از تایید ایست قلبی اولین اقدام فعال کردن سیستم اورژانس و درخواست کمک است. سپس باید از امنیت مکان مطمئن شد. بیمار را به پشت روی یک سطح سفت (مثلاً زمین) قرار می دهیم. اقدام بعدی شروع بلافاصله ماساژ قفسه سینه است. فشار را باید به صورت عمودی بر یک سوم انتهایی استخوان جناغ سینه وارد کنیم. فشارهای سینه ای باید حداقل 5 سانتی متر قفسه سینه بیمار را به پایین ببرد. بعد از هر بار فشار سینه ای باید فشار را از روی قفسه سینه برداشت تا به شکل قبلی برگردد. این کار باعث می شود قلب مجدداً از خون پر شود و با فشار بعدی خون از قلب خارج می شود. در برخی موارد که فرد احیاگر آموزش های لازم برای تنفس دهان به دهان را دریافت نکرده، فرد احیاگر می تواند فقط فشارهای سینه ای را اعمال کند. در این روش فرد احیاگر با تعداد 100-120 بار در دقیقه قفسه سینه را فشار می دهد.

در صورتی که فرد آموزش دیده باشد، سیکل هایی مشتمل بر 30 بار فشردن قفسه سینه و به دنبال آن دو بار تنفس مصنوعی را تا زمان رسیدن نیروهای امدادی انجام می دهد.

در مورد تنفس دهان به دهان، سر بیمار را مختصری به عقب خم می کنیم، با یک دست چانه بیمار را به بالا می کشیم و با دست دیگر سوراخ های بینی بیمار را می بندیم. یک تنفس عمیق انجام داده و با قرار دادن لب های خود به روی لب های بیمار در عرض یک ثانیه به بیمار تنفس می دهیم. با بالا آمدن قفسه سینه بیمار مطمئن می شویم که تنفس با موفقیت داده شده است. بلافاصله تنفس دوم را با همان شرایط قبل به بیمار می دهیم. بین دو تنفس باید یک ثانیه زمان طول بکشد. به صورت کلی در زمانی کمتر از 5 ثانیه دو تنفس به بیمار می دهیم و بلافاصله 30 فشار سینه ای و مجدداً تنفس. این الگو به مدت 2 دقیقه و یا 5 سیکل انجام می شود و بعد از آن مجدداً وضعیت فرد نیازمند احیا بررسی می گردد.

در صورتی که علت ایست قلبی، خفگی باشد حتماً باید تنفس مصنوعی هم انجام شود. اما اگر به علت مشکلات قلبی باشد می توان فقط فشارهای سینه ای را مد نظر داشت. اگر دو احیاگر در صحنه حضور داشته باشند باید به صورت مکرر جای خود را عوض کنند. چرا که خستگی فرد احیاگر باعث می شود عمق مناسبی برای فشارهای سینه ای ایجاد نکند و کیفیت CPR کاهش پیدا کند.

یکی از مهمترین نکات حین احیا، به حداقل رساندن توقف ها حین احیا است. باید فشارهای سینه ای را ادامه دهیم تا خونرسانی و اکسیژن رسانی به مغز متوقف نشود. نکته مهم دیگر کیفیت و تعداد فشارهای سینه ای است. باید تقریباً هر ثانیه 2 بار قفسه سینه را فشار داد. از نظر عمق هم باید در بزرگسالان 5 سانتی متر و در کودکان 4-5 سانتی متر قفسه سینه را تحت فشار قرار داد.

در صورتی که ترشحاتی داخل دهان بیمار وجود داشت باید بیمار را به پهلو بچرخانیم تا ترشحات تخلیه شود و از ورود ترشحات به ریه ها و ایجاد عفونت ریوی پیشگیری شود.

در صورت وجود دستگاه الکتروشوک هوشمند  (AUTOMATIC EXTERNAL DEFIBRILATOR)  می توان در حین CPR پایه از این دستگاه استفاده کرد. دو پد چسبی وجود دارد که باید در محل مشخص شده روی قفسه سینه چسبانده شود. بعد از روشن کردن دستگاه دکمه Analyses را فشار می دهیم. اگر نیاز به شوک وجود داشته باشد دستگاه به صورت شنیداری و دیداری به ما اطلاع می دهد. فرد احیاگر باید دکمه مخصوص تخلیه انرژی را فشار دهد تا تخلیه انرژی الکتریکی شانس بازگشت فعالیت قلبی بیمار را افزایش دهد و مجدداً فشارهای سینه ای و تنفس را برای 2 دقیقه ادامه دهد.

• امدادگر خوب باید مهارت کافی در کمک به مصدومین را داشته باشد (علم، تجربه، آگاهی و قدرت تمرکز ...).
• امدادگر خوب باید قدرت مدیریت در فراهم نمودن محیط آرام در اطراف حادثه (جلوگیری از تجمع بی مورد افراد) را داشته باشد.
• امدادگر خوب باید دارای روحیه قوی در برخورد با حوادث و مصدومین را داشته باشد (حفظ خونسردی) و به جای نگران کردن اطرافیان مصدوم، به آنها آرامش دهد.
• امدادگر خوب باید به سه رکن مهم در کمکهای اولیه یعنی سرعت، دقت و آرامش توجه نماید.
• امدادگر خوب باید بتواند عملیات تریاژ را اجرا نماید. تریاژ یعنی انتخاب و دسته بندی کردن مصدومین و توجه بیشتر و فوری­تر به مصدومین بدحال مثلاً به مصدومین بیهوش که به اعضای مهم او مثل قلب، ریه، عروق خونی بزرگ، مغز و ... صدمه وارد شده، توجه فوری­تر صورت گیرد.
• امدادگر خوب بابد بتواند حوادث تهدیدکنندۀ زندگی در مصدومین را شناسایی نموده و اقدامات احیاء شامل تنفس مصنوعی (ماساژ قلبی) مهار خونریزی و جلوگیری از بروز صدمات بیشتر را انجام دهد (با رعایت ترتیب اهمیت).
• امدادگر خوب باید قدرت ارزیابی وضعیت علایم حیاتی مصدوم را داشته باشد.
• امدادگر خوب باید از امکانات موجود با ذوق و سلیقه حداکثر بهره برداری را بنماید.
• امدادگر خوب باید درصورت امکان از دیگران کمک بخواهد و کار ارائه کمکهای اولیه را به صورت گروهی ادامه دهد.
• امدادگر خوب باید با توکّل به خدای متعال و با انگیزه والا به مصدومین کمک نماید.

امدادگر عزیز! تنها با تحویل مصدوم به پزشک مستقر در مرکز درمانی و ارائه گزارش حادثه مسئولیت شما پایان می یابد.

یکی از مهم ترین نیازهای جامعه،تربیت افرادی با توانایی ها و شایستگی های علمی و عملی خاص می باشد که بتوانند با آمادگی بسیار کامل و مسئولیت پذیری و وقت شناسی دقیق در حساس ترین لحظات به کمک کسانی که درگیر حوادث شده اند بشتابند نقش مؤثر امدادگران در نجات جان بیماران و حادثه دیدگان، جلوگیری از وخیم تر شدن حال انها و بالا بردن احتمال بهبود این افراد اهمیت این شغل را به خوبی نشان میدهد.

امدادگر فردی است که اقدامات و مراقبت های فوری و آنی هنگام وقوع یک حادثه را بر روی شخص مصدوم تا زمان رسیدن پزشک یا انتقال به بیمارستان ،طبق آموزش های از قبل دیده انجام می دهد .امدادگر کمک های اولیه نیاز به داشتن اطلاعات پزشکی یا پرستاری ندارد، همه افراد می توانند حتی با هر مدرک تحصیلی با آموختن کمک های اولیه و انجام کمک صحیح و به موقع باعث جلوگیری از مرگ حتمی مصدومین و یا ازدیاد و شدت عارضه گردند.

هدف امدادگر کمک های اولیه نجات یا زنده نگه داشتن فرد یا افراد آسیب دیده است و به همین منظور موظف است اقداماتی را در حد توان برای بهبود حال بیمار انجام دهد.

محاسن شغل امدادگری:

کمک به انسان ها و حس رضایت ناشی از نجات یک انسان یکی از بهترین مزیت های این شغل می باشد هم چنین بسیاری از مهارت های کسب شده در این شغل در زندگی شخصی نیز کاربرد دارد.

معایب شغل امدادگری:

-دور شدن از خانواده برای مدت های طولانی چه برای گذراندن دوره های مختلف و هم چنین امدادرسانی به افراد در مناطق دور دست

-روبرو شدن با صحنه های دردناک و دل خراش که نیاز به روحیه ای قوی دارد

-خیلی از امدادگران داوطلبانه کار می کنند و بابت امدادرسانی هزینه ای دریافت نمی کنند و هدف آنها تنها کمک می باشد

-استخدام امدادگران ممکن است مدت ها زمان ببرد.

شخص کمک دهنده نیازی به داشتن اطلاعات پزشکی یا پرستاری ندارد.

همه افراد می‌توانند با آموختن اصول کمکهای اولیه و انجام کمک صحیح و به موقع ، چه بسا باعث جلوگیری از مرگ حتمی مصدومین و یا ازدیاد و شدت یافتن عوارض مختلف گردند.

امدادگر باید سرعت عمل داشته و در هر حادثه به سرعت از وضع بیمار و نوع حادثه اطلاعاتی کسب نموده و اقدام به نجات بیمار نماید.

در هر حادثه خونسردی خود را حفظ نموده و با آرامش دست بکار شود.

به روحیه بیمار توجه نموده و سخنانش تسلی‌بخش بوده و رفتارش اطمینان بخش و توام با دلسوزی می‌باشد.

در کارش وارد بوده و با اصول کمکهای اولیه آشنا باشد و بداند که در هر حادثه به چه نحو باید عمل کند.

خصوصیات امدادگر

۱) داشتن اطلاعات کافی و مهارت لازم جهت انجام کمک های اولیه .

۲) حفظ خونسردی در مواجهه باصحنه حادثه و مصدومین .

۳) سرعت عمل در کار . این امر برای رسیدگی به عوامل تهدیدکننده زندگی بسیار حائز اهمیت می باشد .

۴) داشتن ابتکارعمل و حداکثر استفاده از حداقل وسایل و امکانات موجود .

۵) تسلی بخشیدن به مصدومین و حمایت روانی از آنها .

۶) رعایت فرهنگ غالب منطقه آسیب و پایبندی به تعالیم مذهبی و ارزشها .

۷) شناخت محدوده فعالیت خود و عدم دخالت در امور پزشکی .

۸) قدرت تصمیم گیری بالا .

۹) اولویت گذاری در ارائه خدمات .

۱۰) داشتن اعتماد به نفس بالا .

۱۱) صبر و حوصله

علیرغم پیشرفت علم و تکنولوژی انسان هنوز درمقابل عوارض سوانح و بلایای طبیبعی ناشی از دگرگونیهای طبیعت آسیب‌پذیر است. و با توجه به ازدیاد روز افزون حوادث مختلف ، بخصوص جنگ ، تصادفات رانندگی ، سوختگیها ، خفگی به دلائل مختلف ، برق گرفتگی ، سقوط از ارتفاعات ، گزش حیوانات و حشرات ، مسمومیتهای مختلف و غیره ، اصولی‌ترین کار کسب آمادگی به منظور مقابله با حوادث و سوانح و بکارگیری آن جهت حفظ سلامتی و نجات جان خود و اطرافیان در لحظات اولیه وقوع یک حادثه است.

تعريف کمک‌های اوليه

کمک‌های اوليه در برگیرنده‌ی سلسله اقدامات و مراقبت‌های ساده و اساسى می‌باشد كه در زمان بروز سوانح و حوادث به نجات جان مصدوم، کم شدن ميزان عوارض و کاهش درد و رنج فرد صدمه ديده تا رسيدن به مركز درمانى می‌تواند كمك فراوانی نماید.

هدف از انجام اولين کمکها عبارتند از:

الف- حفظ حيات و جان بيمار يا مصدوم قبل از رساندن وي به مراكز درماني
ب-جلوگيري از پيشرفت و گسترش ضايعات
ج- كمك به بهبود حال بيمار تا زمان رسيدن به مركز درماني مجهز
د- حفظ ايمني و سلامتي فرد يا افراد دخيل در ارائه كمكهاي اوليه
ه- آسيب نرساندن بيشتر به مصدوم با اجتناب از اقدامات نادرست در زمان نامناسب
و- كم كردن درد و رنج و اضطراب مصدوم يا قرباني تا زمان رسيدن به امكانات درماني كامل

در انجام كمكهاي اوليه بايد اقداماتي را انجام دهيد كه به احتمال زياد براي مصدوم سودمندند و نبايد به صرف اينكه كاري را براي بيمار انجام داده باشيد دست به انجام اقدامات نا مطمئن ببريد.

در ارائه كمكهاي اوليه مناسب، به دانش، تجربه، مهار تهاي خود، و دستورالعملهاي ارائه شده در هر موقعيت خاص براي انجام كمكهاي اوليه توجه كنيد.

به عنوان مثال در بک مصدوم داراي آسيب در ستون فقرات، هدف از انجام كمكهاي اوليه رعايت اصول بي حركتي ستون مهره و انتقال مناسب بيمار به مراكز مجهز درماني است . قاعدتاً جهت انجام اين اقدامات، احتياج به دانش و مهارت و تجربه و همچنین وسايل ابتداييِ مطمئن است تا از آسيبهاي بيشتر جلوگيري شود .مثلاً در این مورد كه اقدام نا مناسب میتواند موجب ناتوانی یا معلولیت دائم و حتی تهدید جان بیمار شود.

دستگاه تنفس

تنفس فرآیندی است که بدن از طریق آن اکسیژن کسب می کند. هوا از طریق دهان یا بینی وارد شده، از طریق لوله تنفسی ( نای ) به طرف نایژه ها و نایژک ها در ریه
می رود. در انتهای نایژک ها کیسه های هوایی (آلوئول ها ) قرار دارد. دراطراف آلوئول ها رگهای خونی وجود دارد و در اینجا تبادل اکسیژن و دی اکسید کربن صورت می گیرد.سلول های بدن ما ازاکسیژن استفاده می کنند تا انرژی ای راکه برای زنده ماندن نیاز دارند،آزاد کنند.این انرژی طی فرآیندی به نام تنفس سلولی آزاد       می شود.هیچ گاه وقفه ای درکار دستگاه تنفسی ایجاد نمی شود.انسان حدود  20000 بار در شبانه روز نفس می کشد، زیرا سلول های بدن ما دائماً به اکسیژن نیاز دارند.

دستگاه تنفس تشکیل شده است از :

• ریه ها (ریه ی چپ کوچک تر از ریه ی راست است، زیرا با قلب از فضای سمت چپ به طورمشترک استفاده می کنند).
• مجاری تنفسی مانند:دهان، بینی ،حلق، حنجره، اپی گلوت، نای، نایژه، نایژکها وکیسه های هوایی
• عضلات تنفسی مانند عضلات بین دنده ای و دیافراگم

در هر دقیقه 5 تا 6  لیترهوا به درون ریه های ما وارد و از آن خارج می شود. در زمان فعالیت های ورزشی، این مقدار افزایش می یابد زیرا عضلات ما مقدار بیشتری اکسیژن نیاز دارند. هوای استنشاقی (دم) حاوی8/20 درصد اکسیژن و04/0 درصد دی اکسید کربن است. هوای بازدم ما حاوی تنها6/15درصد اکسیژن 4 درصد دی اکسیدکربن است.