احیای قلبی ریوی (CardioPulmonary Resuscitation) که CPR هم نامیده می شود، یعنی مجموعه ای از اقدامات که توسط افراد آگاه و حاضر در صحنه برای بازگرداندن اعمال دو عضو حیاتی قلب و ریه و رساندن خون و اکسیژن به مغز برای جلوگیری از آسیب مغزی، انجام می شود.

امروزه احیای قلبی ریوی را به دو صورت اقدامات پایه ای حمایت از حیات (BLS) و اقدامات پیشرفته حمایت از حیات (ALS) انجام می دهند. CPR پایه را می توان بدون هیچ وسیله اضافه و با دستان خالی هم انجام داد. انجام صحیح و به موقع این روش، می تواند باعث نجات جان انسانهای زیادی از مرگ حتمی شود. در مورد CPR پیشرفته اقدامات تخصصی تری نظیر مراقبت از راه هوایی و دارودرمانی حین CPR انجام می شود.

ایست قلبی علت های مختلفی دارد. از جمله بیماری های قلبی، بیماری های تنفسی، انسداد راه هوایی، مسمومیت با داروها، مسمومیت با مواد مخدر، برق گرفتگی، غرق شدگی، سرمازدگی های شدید و . . .. متاسفانه تعداد بسیاری از ایست های قلبی در خارج از بیمارستان اتفاق می افتد و در بیشتر موارد قبل از رسیدن نیروهای امدادی، بیمار جان خود را از دست می دهد.

در صورتی که افراد جامعه آموزش لازم را در مورد CPR پایه دریافت کنند، می توانند تا زمان رسیدن نیروهای امدادی عملیات احیاء را انجام دهند تا شانس زنده ماندن بیمار را به طرز قابل توجهی افزایش دهند.

زمانی که فعالیت عضله قلب متوقف می شود، خونرسانی به قسمت های مختلف بدن از جمله مغز متوقف می شود. در صورتی که 4-6 دقیقه از زمان ایست قلبی گذشته باشد و اقدامی در جهت احیای بیمار انجام نشود احتمال آسیب به مغز وجود خواهد داشت. اگر 10 دقیقه از زمان ایست قلبی گذشته باشد و بعد از آن CPR آغاز شود، مغز از بین رفته و حتی در صورت موفقیت احیاء بیمار حالت مرگ مغزی خواهد داشت. پس یکی از مهمترین نکات شروع بلافاصله CPR به محض تشخیص ایست قلبی است. زمان بسیار حیاتی است. حتی یک دقیقه تاخیر در شروع CPR احتمال موفقیت آن را کاهش می دهد.

علائم و نشانه های ایست قلبی بسیار واضح است. از بین رفتن ناگهانی هوشیاری (وقتی شانه های فرد را تکان می دهیم و او را صدا می زنیم هیچ واکنشی نشان نمی دهد)، عدم وجود تنفس یا تنفس غیر طبیعی، و از همه مهمتر عدم وجود نبض. برای ارزیابی تنفس بیمار،  باید صورت خود را به دهان مصدوم نزدیک کنیم تا همزمان بتوان حرارت تنفس، صدای تنفس و حرکت قفسه سینه را ارزیابی کرد. برای بررسی وجود نبض در بزرگسالان باید نبض کاروتید را که محل آن روی گردن و اولین فرورفتگی در دو طرف گلو است را لمس کنیم. این کار باید در مدت کمتر از 10 ثانیه انجام شود تا زمان برای احیا از دست نرود. در صورتی که نبض وجود نداشت ایست قلبی تایید می شود. اگر فرد احیاگر نتواند وجود نبض را بررسی کند می تواند به وجود علائم قبلی (عدم هوشیاری و تنفس) بسنده کند.

بعد از تایید ایست قلبی اولین اقدام فعال کردن سیستم اورژانس و درخواست کمک است. سپس باید از امنیت مکان مطمئن شد. بیمار را به پشت روی یک سطح سفت (مثلاً زمین) قرار می دهیم. اقدام بعدی شروع بلافاصله ماساژ قفسه سینه است. فشار را باید به صورت عمودی بر یک سوم انتهایی استخوان جناغ سینه وارد کنیم. فشارهای سینه ای باید حداقل 5 سانتی متر قفسه سینه بیمار را به پایین ببرد. بعد از هر بار فشار سینه ای باید فشار را از روی قفسه سینه برداشت تا به شکل قبلی برگردد. این کار باعث می شود قلب مجدداً از خون پر شود و با فشار بعدی خون از قلب خارج می شود. در برخی موارد که فرد احیاگر آموزش های لازم برای تنفس دهان به دهان را دریافت نکرده، فرد احیاگر می تواند فقط فشارهای سینه ای را اعمال کند. در این روش فرد احیاگر با تعداد 100-120 بار در دقیقه قفسه سینه را فشار می دهد.

در صورتی که فرد آموزش دیده باشد، سیکل هایی مشتمل بر 30 بار فشردن قفسه سینه و به دنبال آن دو بار تنفس مصنوعی را تا زمان رسیدن نیروهای امدادی انجام می دهد.

در مورد تنفس دهان به دهان، سر بیمار را مختصری به عقب خم می کنیم، با یک دست چانه بیمار را به بالا می کشیم و با دست دیگر سوراخ های بینی بیمار را می بندیم. یک تنفس عمیق انجام داده و با قرار دادن لب های خود به روی لب های بیمار در عرض یک ثانیه به بیمار تنفس می دهیم. با بالا آمدن قفسه سینه بیمار مطمئن می شویم که تنفس با موفقیت داده شده است. بلافاصله تنفس دوم را با همان شرایط قبل به بیمار می دهیم. بین دو تنفس باید یک ثانیه زمان طول بکشد. به صورت کلی در زمانی کمتر از 5 ثانیه دو تنفس به بیمار می دهیم و بلافاصله 30 فشار سینه ای و مجدداً تنفس. این الگو به مدت 2 دقیقه و یا 5 سیکل انجام می شود و بعد از آن مجدداً وضعیت فرد نیازمند احیا بررسی می گردد.

در صورتی که علت ایست قلبی، خفگی باشد حتماً باید تنفس مصنوعی هم انجام شود. اما اگر به علت مشکلات قلبی باشد می توان فقط فشارهای سینه ای را مد نظر داشت. اگر دو احیاگر در صحنه حضور داشته باشند باید به صورت مکرر جای خود را عوض کنند. چرا که خستگی فرد احیاگر باعث می شود عمق مناسبی برای فشارهای سینه ای ایجاد نکند و کیفیت CPR کاهش پیدا کند.

یکی از مهمترین نکات حین احیا، به حداقل رساندن توقف ها حین احیا است. باید فشارهای سینه ای را ادامه دهیم تا خونرسانی و اکسیژن رسانی به مغز متوقف نشود. نکته مهم دیگر کیفیت و تعداد فشارهای سینه ای است. باید تقریباً هر ثانیه 2 بار قفسه سینه را فشار داد. از نظر عمق هم باید در بزرگسالان 5 سانتی متر و در کودکان 4-5 سانتی متر قفسه سینه را تحت فشار قرار داد.

در صورتی که ترشحاتی داخل دهان بیمار وجود داشت باید بیمار را به پهلو بچرخانیم تا ترشحات تخلیه شود و از ورود ترشحات به ریه ها و ایجاد عفونت ریوی پیشگیری شود.

در صورت وجود دستگاه الکتروشوک هوشمند  (AUTOMATIC EXTERNAL DEFIBRILATOR)  می توان در حین CPR پایه از این دستگاه استفاده کرد. دو پد چسبی وجود دارد که باید در محل مشخص شده روی قفسه سینه چسبانده شود. بعد از روشن کردن دستگاه دکمه Analyses را فشار می دهیم. اگر نیاز به شوک وجود داشته باشد دستگاه به صورت شنیداری و دیداری به ما اطلاع می دهد. فرد احیاگر باید دکمه مخصوص تخلیه انرژی را فشار دهد تا تخلیه انرژی الکتریکی شانس بازگشت فعالیت قلبی بیمار را افزایش دهد و مجدداً فشارهای سینه ای و تنفس را برای 2 دقیقه ادامه دهد.

• امدادگر خوب باید مهارت کافی در کمک به مصدومین را داشته باشد (علم، تجربه، آگاهی و قدرت تمرکز ...).
• امدادگر خوب باید قدرت مدیریت در فراهم نمودن محیط آرام در اطراف حادثه (جلوگیری از تجمع بی مورد افراد) را داشته باشد.
• امدادگر خوب باید دارای روحیه قوی در برخورد با حوادث و مصدومین را داشته باشد (حفظ خونسردی) و به جای نگران کردن اطرافیان مصدوم، به آنها آرامش دهد.
• امدادگر خوب باید به سه رکن مهم در کمکهای اولیه یعنی سرعت، دقت و آرامش توجه نماید.
• امدادگر خوب باید بتواند عملیات تریاژ را اجرا نماید. تریاژ یعنی انتخاب و دسته بندی کردن مصدومین و توجه بیشتر و فوری­تر به مصدومین بدحال مثلاً به مصدومین بیهوش که به اعضای مهم او مثل قلب، ریه، عروق خونی بزرگ، مغز و ... صدمه وارد شده، توجه فوری­تر صورت گیرد.
• امدادگر خوب بابد بتواند حوادث تهدیدکنندۀ زندگی در مصدومین را شناسایی نموده و اقدامات احیاء شامل تنفس مصنوعی (ماساژ قلبی) مهار خونریزی و جلوگیری از بروز صدمات بیشتر را انجام دهد (با رعایت ترتیب اهمیت).
• امدادگر خوب باید قدرت ارزیابی وضعیت علایم حیاتی مصدوم را داشته باشد.
• امدادگر خوب باید از امکانات موجود با ذوق و سلیقه حداکثر بهره برداری را بنماید.
• امدادگر خوب باید درصورت امکان از دیگران کمک بخواهد و کار ارائه کمکهای اولیه را به صورت گروهی ادامه دهد.
• امدادگر خوب باید با توکّل به خدای متعال و با انگیزه والا به مصدومین کمک نماید.

امدادگر عزیز! تنها با تحویل مصدوم به پزشک مستقر در مرکز درمانی و ارائه گزارش حادثه مسئولیت شما پایان می یابد.

یکی از مهم ترین نیازهای جامعه،تربیت افرادی با توانایی ها و شایستگی های علمی و عملی خاص می باشد که بتوانند با آمادگی بسیار کامل و مسئولیت پذیری و وقت شناسی دقیق در حساس ترین لحظات به کمک کسانی که درگیر حوادث شده اند بشتابند نقش مؤثر امدادگران در نجات جان بیماران و حادثه دیدگان، جلوگیری از وخیم تر شدن حال انها و بالا بردن احتمال بهبود این افراد اهمیت این شغل را به خوبی نشان میدهد.

امدادگر فردی است که اقدامات و مراقبت های فوری و آنی هنگام وقوع یک حادثه را بر روی شخص مصدوم تا زمان رسیدن پزشک یا انتقال به بیمارستان ،طبق آموزش های از قبل دیده انجام می دهد .امدادگر کمک های اولیه نیاز به داشتن اطلاعات پزشکی یا پرستاری ندارد، همه افراد می توانند حتی با هر مدرک تحصیلی با آموختن کمک های اولیه و انجام کمک صحیح و به موقع باعث جلوگیری از مرگ حتمی مصدومین و یا ازدیاد و شدت عارضه گردند.

هدف امدادگر کمک های اولیه نجات یا زنده نگه داشتن فرد یا افراد آسیب دیده است و به همین منظور موظف است اقداماتی را در حد توان برای بهبود حال بیمار انجام دهد.

محاسن شغل امدادگری:

کمک به انسان ها و حس رضایت ناشی از نجات یک انسان یکی از بهترین مزیت های این شغل می باشد هم چنین بسیاری از مهارت های کسب شده در این شغل در زندگی شخصی نیز کاربرد دارد.

معایب شغل امدادگری:

-دور شدن از خانواده برای مدت های طولانی چه برای گذراندن دوره های مختلف و هم چنین امدادرسانی به افراد در مناطق دور دست

-روبرو شدن با صحنه های دردناک و دل خراش که نیاز به روحیه ای قوی دارد

-خیلی از امدادگران داوطلبانه کار می کنند و بابت امدادرسانی هزینه ای دریافت نمی کنند و هدف آنها تنها کمک می باشد

-استخدام امدادگران ممکن است مدت ها زمان ببرد.

شخص کمک دهنده نیازی به داشتن اطلاعات پزشکی یا پرستاری ندارد.

همه افراد می‌توانند با آموختن اصول کمکهای اولیه و انجام کمک صحیح و به موقع ، چه بسا باعث جلوگیری از مرگ حتمی مصدومین و یا ازدیاد و شدت یافتن عوارض مختلف گردند.

امدادگر باید سرعت عمل داشته و در هر حادثه به سرعت از وضع بیمار و نوع حادثه اطلاعاتی کسب نموده و اقدام به نجات بیمار نماید.

در هر حادثه خونسردی خود را حفظ نموده و با آرامش دست بکار شود.

به روحیه بیمار توجه نموده و سخنانش تسلی‌بخش بوده و رفتارش اطمینان بخش و توام با دلسوزی می‌باشد.

در کارش وارد بوده و با اصول کمکهای اولیه آشنا باشد و بداند که در هر حادثه به چه نحو باید عمل کند.

خصوصیات امدادگر

۱) داشتن اطلاعات کافی و مهارت لازم جهت انجام کمک های اولیه .

۲) حفظ خونسردی در مواجهه باصحنه حادثه و مصدومین .

۳) سرعت عمل در کار . این امر برای رسیدگی به عوامل تهدیدکننده زندگی بسیار حائز اهمیت می باشد .

۴) داشتن ابتکارعمل و حداکثر استفاده از حداقل وسایل و امکانات موجود .

۵) تسلی بخشیدن به مصدومین و حمایت روانی از آنها .

۶) رعایت فرهنگ غالب منطقه آسیب و پایبندی به تعالیم مذهبی و ارزشها .

۷) شناخت محدوده فعالیت خود و عدم دخالت در امور پزشکی .

۸) قدرت تصمیم گیری بالا .

۹) اولویت گذاری در ارائه خدمات .

۱۰) داشتن اعتماد به نفس بالا .

۱۱) صبر و حوصله

علیرغم پیشرفت علم و تکنولوژی انسان هنوز درمقابل عوارض سوانح و بلایای طبیبعی ناشی از دگرگونیهای طبیعت آسیب‌پذیر است. و با توجه به ازدیاد روز افزون حوادث مختلف ، بخصوص جنگ ، تصادفات رانندگی ، سوختگیها ، خفگی به دلائل مختلف ، برق گرفتگی ، سقوط از ارتفاعات ، گزش حیوانات و حشرات ، مسمومیتهای مختلف و غیره ، اصولی‌ترین کار کسب آمادگی به منظور مقابله با حوادث و سوانح و بکارگیری آن جهت حفظ سلامتی و نجات جان خود و اطرافیان در لحظات اولیه وقوع یک حادثه است.

تعريف کمک‌های اوليه

کمک‌های اوليه در برگیرنده‌ی سلسله اقدامات و مراقبت‌های ساده و اساسى می‌باشد كه در زمان بروز سوانح و حوادث به نجات جان مصدوم، کم شدن ميزان عوارض و کاهش درد و رنج فرد صدمه ديده تا رسيدن به مركز درمانى می‌تواند كمك فراوانی نماید.

هدف از انجام اولين کمکها عبارتند از:

الف- حفظ حيات و جان بيمار يا مصدوم قبل از رساندن وي به مراكز درماني
ب-جلوگيري از پيشرفت و گسترش ضايعات
ج- كمك به بهبود حال بيمار تا زمان رسيدن به مركز درماني مجهز
د- حفظ ايمني و سلامتي فرد يا افراد دخيل در ارائه كمكهاي اوليه
ه- آسيب نرساندن بيشتر به مصدوم با اجتناب از اقدامات نادرست در زمان نامناسب
و- كم كردن درد و رنج و اضطراب مصدوم يا قرباني تا زمان رسيدن به امكانات درماني كامل

در انجام كمكهاي اوليه بايد اقداماتي را انجام دهيد كه به احتمال زياد براي مصدوم سودمندند و نبايد به صرف اينكه كاري را براي بيمار انجام داده باشيد دست به انجام اقدامات نا مطمئن ببريد.

در ارائه كمكهاي اوليه مناسب، به دانش، تجربه، مهار تهاي خود، و دستورالعملهاي ارائه شده در هر موقعيت خاص براي انجام كمكهاي اوليه توجه كنيد.

به عنوان مثال در بک مصدوم داراي آسيب در ستون فقرات، هدف از انجام كمكهاي اوليه رعايت اصول بي حركتي ستون مهره و انتقال مناسب بيمار به مراكز مجهز درماني است . قاعدتاً جهت انجام اين اقدامات، احتياج به دانش و مهارت و تجربه و همچنین وسايل ابتداييِ مطمئن است تا از آسيبهاي بيشتر جلوگيري شود .مثلاً در این مورد كه اقدام نا مناسب میتواند موجب ناتوانی یا معلولیت دائم و حتی تهدید جان بیمار شود.

لزوم آموزش کمک های اولیه

اغلب آسیب ها و بیماری ها نیازی به احیا و مراقبت پزشکی ندارند؛ اما همان قدر که نجات جان انسان بسیار مهم است، دانستن مراقبت از جراحت های خفیف نیز به توجه و آموزش کمک های اولیه نیاز دارد. دانستن نحوه انجام کمک های اولیه و استفاده نکردن از آن بهتر از این است که در شرایطی هر چند نامحتمل، به دانش کمک های اولیه احتیاج پیدا کنید، ولی آن را ندانید. بیشترین علت مرگ در اکثر جوامع، بیماری قلبی است و هنگامی که قلب از کار می افتد، تاخیر در کمک رسانی حتی برای چند دقیقه، مرگ را در پی خواهدداشت.

کمک های اولیه چیست؟
کمکهای اولیه مجموعه اقدامات و مراقبت‌های فوری و آنی است که بلافاصله پس از وقوع حادثه بر روی شخص مصدوم تا رسیدن پزشک، نیروهای امدادی و رساندن به مراکز درمانی توسط یک شخص آموزش دیده صورت می‌گیرد.

دانستن کمک های اولیه برای همه لازم است؛ حتی اگر کسی مایل نباشد در موقعیتی پرتنش قرار بگیرد تا آن را به کار بندد. البته این مهارت به هیچ وجه جای مراقبت های پزشکی را نمی گیرد، ولی تا رساندن مصدوم به مرکز درمانی می تواند سودمند باشد و اگر به درستی انجام شود، به خوبی می تواند فاصله بین مرگ و زندگی، بهبود سریع و بستری درازمدت، یا معلولیت و آسیب گذرا را به ما نشان دهد.

اگر در حادثه بتوانید تشخیص دهید که اورژانس جدی پزشکی رخ داده است و بدانید چگونه از کمک و خدمات دیگران بهره ببرید، می توانید در نجات افراد از مرگ حتمی نقش داشته باشید. البته اگر خود مصدوم و همراهان وی نشانه های اولیه را ندانند، تشخیص میسر نمی شود. بیشتر مردم کمک های اولیه را نمی دانند و ممکن است با ندانم کاری وضعیت اضطراری را وخیم تر کنند.

امروزه با روند رو به رشد مرگ و میر در اثر بیماری‌های قلبی و عروقی، سوانح رانندگی، فراوانی حوادث و بلایای غیر مترقبه طبیعی و غیر طبیعی فوریت های اورژانس یکی از حیاتی ترین سیستم های مورد نیاز هر جامعه به شمار می آید . و باتوجه به اهمیت زیاد سیستم فوریت های پزشکی یکی از اساسی ترین نیازهای نظام سلامت جامعه تربیت افرادی با توانایی‌ها و صلاحیت‌های علمی و عملی ویژه است تا با آمادگی کامل در حساس‌ترین لحظات به یاری دردمندان بشتابند. سیستم فوریت های پزشکی با بهره گیری از تجهیزات خاص و متخصصان زبده به صورت شبانه روزی و آماده ارائه خدمات به افراد نیازمند و در معرض خطر هستند . با توحه به حساسیت مقوله فوریت های اورژانس کلیه پرسنل مشغول به خدمت در سیستم فوریت های پزشکی ملزم به گذراندن دوره های آموزش فوریت های پزشکی هستند .

فوریت های پزشکی یا همان اورژانس، سال ها پیش و حسب ضرورت درایران تاسیس شد. این نیاز ازآن روبرآورده شد که اغلب کسانی که به علت حمله قلبی، مسمومیت ها، سوانح و... نیازبه مراقبت های پزشکی و درمان فوری داشتند، درراه رسیدن به بیمارستان به علت ازدست رفتن فرصت جان می باختند. بعدها دانشمندان علوم پزشکی ضمن تجلیل ازنقش فوریت های پزشکی درنجات جان بیماران، این زمان حیاتی را " فرصت طلایی" نام گذاشتند.

زمان مورد بحث بسته به نوع بیماری وخطراتی که متوجه بیماراست، براساس دقیقه ها و ثانیه ها تعریف شده اساس ثانیه ها تعریف شده است؛ ازاین رو اگر یک بیمار بد حال به موقع به بخش مراقبت های پزشکی رسانده نشود، آن فرصت طلایی ازدست می رود و نقش اورژانس بی فایده خواهد بود.

متاسفانه مراقبت اورژانسي آسيب ديدگان و بيماران در خانه تا اين سطح پيشرفتي نداشته است . تا اوايل دهه 1960، خدمات آمبولانس اورژانس و مراقبت از بيماران اورژانسي در سرتاسر ايالات متحده خيلي با هم متفاوت بود . در بعضي جاها ، مراقبت توسط گروههاي كاملا تعليم يافته كمكهاي اوليه پيشرفته ارائه مي شد كه آمبولانسهاي مدرن و تجهيز شده در اختيار داشتند . در تعداد معدودي مناطق شهري ، مراقبت توسط خدمات آمبولانس مستقر در بيمارستان ارائه مي شد كه از انترن ها و پزشكان تازه كار استفاده مي شد . در بسياري جاها مراقبت اورژانسي و سرويس آمبولانس فقط ، توسط اداره كفن و دفن ارائه مي شد كه از يك نعش كش كه مي توانست تبديل به حامل برانكار شود و مثل آمبولانس عمل كند استفاده مي كردند . در بعضي جاها پليس يا اداره آتش نشاني از يك واگن استيشن استفاده مي كرد كه يك برانكار و يك كيف كمكهاي اوليه را حمل مي كرد . در بيشتر موارد ، در هر دوي اين وسايل نقليه يك راننده و يك امدادگر بود كه تا حدودي آموزش كمكهاي اوليه ديده بودند . در نواحي معدودي كه يك آمبولانس تجاري براي انتقال بيماران در دسترس بود ، معمولا به صورت مشابه داراي همين پرسنل بودند و در اصل به عنوان وسيله اي ، براي انتقال بيمار به بيمارستان استفاده مي شدند.

فوریت های پزشکی اولین با ر در دهه 1960 میلادی و درآمریکای به عنوان یک سیستم امداد رسانی رسمی پایه گذاری شد . پس از آن با توجه به اهمیت مقوله فوریت های پزشکی و اهمیت امداد رسانی در مواقع مورد نیاز ، این سیستم به عنوان یک سیستم رسمی و ضروری در سراسر دنیا به رسمیت شناخته شد . در ایران سیستم فوریت های پزشکی برای اولین با در سال 1352 پس از وقوع حادثه دردناک فروریختن سقف سالن انتظار فرودگاه مهر آباد تهران و کشته شدن تعدادی از مسافران وپرسنل برای اولین با ر تاسیس شد و پس از آن در سالهای بعد به مرور زمان با توجه به ضرورت وجود سیستم فوریت های پزشکی به صورت سازمان یافته تر و با تجهیزات به روز تر به ارائه خدمات ادامه داد و ایران بعنوان چهارمین کشور دنیا به سیستم فوریت های پزشکی تجهیز شد و بنابراین می توان ادعا کرد ایران یکی از پیش تازان عرصه فوریت های پزشکی در دنیا به شمار می آید .

  سوختگی نوع 2:

این نوع سوختگی، سوختگی با شدت متوسط است که فقط اپیدرم و قسمتی از درم (اما نه همه درم) را مبتلا می‌کند و به بافتهای زیرین آسیبی نمی ‌رساند. در سوختگی درجه دوم پوست تاول می زند و تورم و ترشح مايع و درد شديد ديده می شود که بهبودی اين زخم سه هفته‌ طول می‌کشد و باید به پزشک مراجعه شود.

      ظاهر سوختگی :

محل سوختگی دارای قرمزی قابل توجه، تاول و ظاهری توری مانند یا شبکه‌ ای شکل است. مانند سوختگی درجه یک با فشار انگشت در محل قرمزی، سفیدی موقت ایجاد می ‌شود. معمولاً شکاف های کوچکی در اپیدرم و تاول های بزرگ پر از مایع دیده می‌شوند. از آنجایی که پلاسما ( بخش خون) و مایعات بافتی به تراوش خود ادامه داده و باعث برآمده شدن لایه فوقانی پوست می ‌شوند ممکن است تا 48 ساعت پس از وقوع آسیب نیز تشکیل تورم و تاول ادامه داشته باشد. پوست ناحیه سوختگی در ظاهر متورم و خیزدار بوده و مرطوب و عرق کرده به نظر می رسد.

مشخصه این نوع سوختگی درد بسیار شدید و عمیق می‌ باشد و سوختگی بینهایت به لمس حساس است بطوری که حتی برخورد باد یا جریان هوا با آن سبب درد سوزاننده‌ ای می‌ شود. اگر سوختگی درجه دو بطور مناسب درمان و مراقبت شود خودبخود بهبود می‌ یابد و جوشگاه بسیار کمی بر جای می‌ گذارد. در این نوع سوختگی امکان عفونت یافتن زخم سوختگی وجود دارد که باید از این نظر مراقبت شود.

    -  سوختگی نوع 3:

در سوختگی درجه سه تمام ضخامت پوست  یعنی اپیدرم و درم تخریب می‌ شود و حتی ممکن است آسیب عمیق‌ تر شده و بافت های زیر پوستی (چربی، ماهیچه و استخوان) را نیز درگیر کند. گاهاً تمایز سوختگی درجه سه از سوختگی درجه دو مشکل می‌باشد؛ با این وجود ناحیه سوختگی در نوع درجه سه معمولاً سیاه رنگ و یا خشک و سفید است اما در نوع درجه دو قرمز و مرطوب بوده و ظاهر عرق کرده دارد. در سوختگی درجه سه به علت از بین رفتن اعصاب زیر جلدی معمولاً بیمار دردی احساس نمی ‌کند، بجز مواردی که در اطراف سوختگی درجه سه، مناطقی از سوختگی درجه دو نیز وجود داشته باشد. در این نوع سوختگی شدید باید فوراً بیمار به مراکز درمانی منتقل شود.

      ظاهر سوختگی :

پوست سوخته، سفید مرواریدی یا زرد و قهوه‌ ای و بعضی مواقع سیاه و زغالی است. بعضی از مناطق پوست ممکن است شفاف شود و می‌توان در زیر آن شبکه‌ ای از سیاهرگ های حاوی لخته‌های خون را دید. پوست مرده که شامل پروتئین های منعقد شده است لایه‌ای سخت و غیر قابل ارتجاع به نام اسکار (جوشگاه) می‌ سازد. جوشگاه خشک و سخت است و به علت از بین رفتن پایانه‌های اعصاب پوست در لمس حساس نیست و دردی ندارد. برای ترمیم زخم سوختگی درجه سه ممکن است به پیوند پوست نیاز شود. عفونت مسئله عمده ‌ای در ارتباط با این نوع سوختگی است.

در یک انتخاب شغل صحیح و درست، عوامل مختلفی از جمله ویژگی های شخصیتی، ارزش ها، علایق، مهارت ها، شرایط خانوادگی، شرایط جامعه و ... برای هر فرد باید در نظر گرفته شوند. یکی از مهم ترین این عوامل ویژگی های شخصیتی می باشد. شناخت درست شخصیت هر فرد فرآیندی پیچیده و محتاج به تخصص و زمان کافی است. البته هر فردی ویژگی های منحصربه فرد خود را دارد، حتی افرادی که به نوعی تیپ شخصیتی مشابه دارند، باز هم در برخی موارد با یکدیگر متفاوت هستند.

به طور کلی همیشه افراد موفقی از تیپ های شخصیتی مختلف در تمام مشاغل هستند و نمی توان دقیقا اعلام کرد که فقط تیپ های شخصیتی خاصی هستند که در این شغل موفق می شوند. اما طی تحقیقاتی که صورت گرفته تیپ های شخصیتی ای که برای این شغل معرفی می شوند، عموما این کار را بیشتر پسندیده و رضایت شغلی بیشتری در آن داشته اند.

شخصیت شناسی تکنسین فوریت های پزشکی بر اساس تست MBTI

ESTP این تیپ شخصیتی در بخش خدمات شهری بسیار عالی است. زیرا او کارهای پویا و متنوع را دوست داشته و می خواهد با دیگران در ارتباط باشد. توانایی اقدام سریع و به موقع یکی از ویژگی های این تیپ شخصیتی است که در این شغل بسیار مفید است.