تشخیص پارکینسون

تشخیص بیماری پارکینسون عموما بالینی است و با توجه به شرح حال و معاینه دقیق نورولوژیک توسط فوق تخصص مغز و اعصاب انجام می شود.تصویر برداری مغزی مثل  MRI(ام آر آی) بیشتر برای اطمینان از نبودن سایر بیماریها انجام ...

تشخیص پارکینسون

تشخیص بیماری پارکینسون عموما بالینی است و با توجه به شرح حال و معاینه دقیق نورولوژیک توسط متخصص مغز و اعصاب انجام می شود.تصویر برداری مغزی مثل  MRI(ام آر آی) بیشتر برای اطمینان از نبودن سایر بیماریها انجام می گیرد. از روشهای PET Scan که به طور اختصاصی کاهش جذب عقده های قاعده ای مغز را نشان می دهد و بیماری پارکینسون را تایید می کند استفاده روتین نمی شود و بیشتر در مطالعات تحقیقاتی انجام می شود.

چه کسانی پارکینسون می گیرند؟

متوسط سن شروع بیماری پارکینسون 62 سالگی است، اما به طور کلی افراد بالای 60 سال فقط 2-4 درصد ریسک ابتلا به بیماری پارکینسون را دارند. کسانی که سابقه فامیلی مثبت پارکینسون دارند اندکی بیشتر از بقیه در معرض ابتلا به بیماری هستند؛ مردان کمی بیشتر از زنان به پارکینسون مبتلا می شوند.

پاتوفیزیولوژی بیماری پارکینسون

بخش کوچکی از ساقه مغز به نام هسته های قاعده ای مغز (بازال گانگلیا) حرکت بدن را کنترل می کنند.این سلولها ماده ای به نام دوپامین ترشح می کنند که نوروترانسمیتر واسطه حرکت عضلات است. در بیمارای پارکینسون ، سلولهای این قسمت از مغز دچار اختلال کارکرد می شوند و در نتیجه دوپامین لازم برای حرکت عضلات ترشح نمی شود و فرد دچار کندی و اختلال در حرکت می شود.

پیش آگاهی بیماری پارکینسون

متاسفانه بیماری پارکینسون پیشرونده است یعنی تغییرات سلولهای عقده های قاعده ای در مغز به مرور زمان ادامه می یابد.متخصص مغز و اعصاب در ویزیتهای منظم و مکرر با استفاده از تستهای (Scaling) پایش پیشرفت بیماری که شامل معاینه نورولوژیک سیستم حرکتی، حافظه و ذهن، رفتار و خلق و فعالیتهای روزمره می شود، می تواند پیشرفت بیماری را با درمان صحیح تحت کنترل درآورد.

درمان پارکینسون

خوشبختانه علائم بیماری پارکینسون با استفاده از داروها به صورت دراماتیک و به طور چشمگیر بهبود می یابند.

مکانیسم این داروها افرایش دوپامین می باشد که شامل لوودوپا، آگونیستهای دوپامین مثل پرامی پکسول (Prami pexole) ، Ropinirol، آمانتادین و Stallevo می باشد. این دارووها بیشتر روی کندی و ریژیدیتی بیمار موثرند.

از عوارض آنها می توان به تهوع، افت فشار خون، هذیان، عوارض حرکتی مثل دیس کینزی اشاره کرد.

امروزه برای بیمارانی که به درمان دارویی جواب خوبی نمی دهند و یا دچار عوارض قابل توجه دارویی می شوند. از روش DBS (Deep Brain Stimulation) می توان استفاده کرد. در این روش الکترودهایی در قسمتهایی از ساقه مغز کار گذاشته می شود و با تحریک های الکتریکی که توسط این ها به مغز منتقل می شود، ترشح دوپامین افزایش می یابد و در نتیجه لرزش، کندی و سفتی بیمار کمتر شده و علائم بیمار بهبودی قابل توجهی می یابند.این روش روی پیشرفت بیماری در مغزاثری ندارد و در بیمار پارکینسونی کاندید مناسبی برای جراحی نیست.

رژیم غذایی بیمار پارکینسونی

مصرف بیشتر کلسیم و ویتامین دی برای استحکام استخوانها توصیه می شود. از آنجاییکه پروتیئن می تواند با جذب داروی لودوپا تداخل ایجاد کند بهتر است دارو نیم ساعت قبل از غذا مصرف شود. در صورتیکه بیمار با مصرف دارو دچار تهوع و علائم گوارشی می شود مصرف آن همراه با مقدار کمی شیرینی یا شربت زنجبیل توصیه می شود.

رژیم غذایی با فیبر بالا و مایعات فراوان جهت جلوگیری از یبوست مفید است.

نشان داده شده مصرف بعضی از مکملها برای جلوگیری از پیشرفت بیماری و تخریب نورونهای مغز موثر است. از این جمله می توان به مکمل C0Q10 که آنتی اکسیدان و نورو پروتکتیو است اشاره کرد.همچنین گفته می شود در مصرف کنندگان قهوه و سیگار روند پیشرفت بیماری کندتر می شود.

ورزش و پارکینسون

فعالیتهای ورزشی با افزایش ترشح دوپامین به بهبود عملکرد بیماران پارکینسونی کمک می کند.

همچنین باعث تقویت عضلات و افزایش تعادل بدن می شود.

انجام ورزش 3-4  بار در هفته به طور منظم به بیماران پارکینسونی توصیه می شود.

این ورزش می تواند پیاده روی، شنا و یا هر ورزشی که بیمار با آن حس راحتی دارد باشد.ورزشهای یوگا و تای چی هم به حس تعادل بیمار کمک می کند.

با توجه به اینکه تشخیص زود هنگام بیماری پارکینسون و درمان مناسب می تواند کمک قابل ملاحظه ای به کیفیت زندگی بیماران پارکینسونی کند، مراجعه منظم و متناوب به متخصص مغز و اعصاب قویا توصیه می شود.