جذب دارو یعنی رسیدن دارو به خون. مرحله جذب شامل 3 زیرمرحله به شرح ذیل است: 1) انحلال 2) عبور از غشا 3) ورود به مویرگ‌ها. همه این سه زیرمرحله برای همه مسیرهای ورود زیر اتفاق می‌افتد. مسیرهای ورود دارو به بدن بسیار متنوع هستند. از مهمترین آنها می‌توان به موارد ذیل اشاره نمود: گوارش (بلع)، زیرزبان، تزریق، پوست، رکتوم (مقعد)، واژینال (زنانه)، ریه، بینی، چشم، گوش، داخل دهان و....

1- گوارش (بلع): در این مسیر دارو پس از عبور از مری وارد معده می‌شود. معده عضوی است عضلانی و چند لایه. به خاطر تولید اسید هیدروکلریک در معده محدوده PH آن بین ۱ تا ۴ است که بستگی به نوع جاندار، غذای درون معده، زمان آن در طول روز و مصرف دارو دارد. اسید معده توسط سلولهای جداری ترشح می‌شود. برخی از سلولهای معده همچنین برای حفاظت از مخاط آن اسید را معکوس ترشح می‌کنند. فاکتور داخلی نیز در معده ترشح می‌شود و با اتصال به ویتامین ب۱۲ نقش مهمی‌در جذب این ویتامین دارد. دارو در معده به ذرات کوچکی خرد می‌شود تا بتواند در روده باریک جذب شود. در طول روز حدود ۲ تا ۳ لیتر اسید در معده ترشح می‌شود که بیشترین مقدار ترشح در غروب است. در معده مرحله‌ی اول جذب یعنی انحلال اتفاق می‌افتد. انحلال تبدیل شدن یک ماده به مولکولهای سازنده‌اش و قرار گرفتن مولکول‌های آن لا‌به‌لای مولکول‌های حلال. مانند حل شدن شکر در آب که مولکول‌های شکر لا‌به‌لای مولکول‌های آب قرار می‌گیرد و پس از انحلال اثری از مولکول‌های شکر وجود ندارد. با این تعریف خاک رس در آب حل نمی‌شود و فرآیند انحلال اتفاق نمی‌افتد چون خاک رس به مولکول‌هایش تبدیل نمی‌شود.

در معده 2 عامل موثر بر دارو وجود دارد: اسید و غذا. اسید تا جایی که بتواند دارو را تخریب می‌کند لذا بخشی از دارو توسط اسید معده از بین می‌رود. از طرفی دارو تا بتواند به غذا وصل می‌شود و از طریق مدفوع دفع می‌شود و مقدار جذب را کاهش می‌یابد. از طرفی دیگر غذا اثر محافظتی برای معده دارد و عوارض گوارشی ناشی از خوردن دارو را کاهش می‌دهد. در واقع غذا هم اثر خوب دارد هم بد. الف) اثر مثبت: غذا باعث حفاظت معده در مقابل عوارض گوارشی دارو می‌شود لذا داروهایی که عارضه‌ی گوارشی زیادی دارند باید با معده‌ی پر خورده شوند تا غذا از معده محافظت کند. ب) اثر منفی: مقداری از دارو که به مولکول‌های غذا چسبیده است دفع می‌شود لذا بعضی از داروها باید با معده خالی خورده شوند تا به مولکول‌های غذا نچسبند و از بدن دفع نشوند. پس فرمول ثابتی برای مصرف دارو بعد یا قبل غذا نداریم. مثلاً درصد بالایی از داروی ضد باکتری سیپروفلوکساسین به غذا وصل شده و دفع می‌شود، لذا توصیه می‌شود با معده‌ی خالی خورده شود. از سوی دیگر مفنامیک اسید حتماً باید با معده‌ی پر خورده شود تا غذا از معده در مقابل عوارض گوارشی مفنامیک اسید جلوگیری کند، در غیر اینصورت بروز زخم معده پس از مدتی حتمی‌است.

فهرست برخی داروهایی که بهتر است با معده پر (بعد غذا) مصرف شوند:
Fluoxetine, Sertraline, Fluraxamine, Citalopram, Escitalopram, Paroxetine, Levodopa, Levodopa B, Levodopa C, Levodopa-C-Entacapone, Pancratin, Digestive, Dexamethasone, Betamethasone, Precnisolone, Deflazacort, Fludrocortisone, Aspirin, Ibuprofen, Diclofenac, Mefnamic acid, Piroxicam, Indomethacin, Naproxen, Meloxicam, Ketorolac, Tolmetin, Varnicline

فهرست برخی داروهایی که بهتر است با معده خالی (قبل غذا) مصرف شوند:
Azithromycin, Ciprofloxacin, Erythromycin, Clarithromycin, Omeprazole, Pantoprazol, Esomepeazole, Lansoprazole, Rabeprazole, Sucralfate, Bismuth, Hyoscine, Dicyclomine, Clidinume C, Mebeverine, Propantheline, Levothyrovine, Liothyronine.

نوعی از پوشش قرص‌ها به نام انتریک کوت وجود دارد که موجب حفاظت از قرص در مقابل اسید معده می‌شود. در فصل بعدی این موضوع بیشتر بررسی خواهد شد. محتویات معده بصورت منظم به سمت روده باریک حرکت می‌کند، لذا دارو پس از انحلال وارد روده باریک (کوچک) می‌شود. روده باریک طولانی‌ترین قسمت دستگاه گوارش است که حدود ۵ تا ۶ متر طول دارد. اولین قسمت از روده باریک که بلافاصله پس از معده قرار دارد، اصطلاحاً دوازدهه‌یا دئودنوم نامیده شده‌است. وقتی محتویات معده وارد دوازدهه می‌شود، به علت مخلوط بودن با اسید معده، هنوز اسیدی هستند. در محل دوازدهه، یک شیره گوارشی قلیایی به نام سدیم بیکربنات به این مخلوط اضافه می‌گردد تا حالت اسیدی آن را خنثی نماید. بر اثر انقباضات موجی شکل و منظم عضلات دیواره روده‌ها، غذا در طول روده حرکت کرده و به جلو می‌رود. دیواره روده‌ها صاف نیست بلکه دارای میلیون‌ها چین خوردگی است. پرزهای روده بر روی این چین‌ها وجود دارند. سطح غشای پوششی روده باریک در سمت فضای داخلی روده چین می‌خورد و ریزپرزها را به وجود می‌آورد. پرزها باعث می‌شوند که سطح وسیعی در روده‌ها ایجاد شود تا جذب غذاها بهتر صورت گیرد. پس روده دارای ویژگی بسیار خاصی است که همانا داشتن سطح زیاد می‌باشد. اگر روده کوچک فقط یک لوله ساده بود، سطح آن تنها حدود نیم متر مربع بود. اما وجود ریزپرزها مساحت روده کوچک را به حدود 200 متر مربع یا حدود یک زمین تنیس افزایش می‌دهد! چون جذب قرار است در روده اتفاق بیفتد یعنی مولکول‌ها باید از طریق سلولهای سطح روده جذب شوند. این مولکول‌ها باید به اندازه‌ای کوچک باشند تا بتوانند از لا‌به‌لای غشای سلول روده وارد سلول شوند. در این طرف روده مویرگ‌ها در انتظار مولکول‌های دارو هستند.

مویرگ‌ها رگ‌های خونی بسیار ظریفی هستند که شریانچه‌ها به آن‌ها می‌رسند. مویرگ‌ها در حدود ۱۰ میکرومتر قطر دارند و فضای درونی آن‌ها فقط برای جاگیری چند گلبول قرمز کفایت می‌کند. دیواره مویرگ متشکل از یک ردیف سلول پهن و نازک به نام آندوتلیوم پوششی می‌باشد. این بافت پوششی دارای منافذی است که از طریق آن‌ها مواد شامل داروها، گازهای تنفسی، آب، مواد غذایی ساده و سایر مولکول‌ها می‌توانند بین خون و سلول‌ها مبادله شوند. به‌طوری‌که در هر سانتی‌متر مربع از سطح مویرگ، چندین میلیون درز یا سوراخ ریز وجود دارد. به همان نسبت قسمتهایی از بدن که خون بیشتری وجود دارد قرمزتر است. اگر پوست را گرم کنیم قرمز می‌شود؛ چرا؟ چون پر خون می‌شود. اطراف روده پر از مویرگ‌های خونی است و مولکول‌های دارو نیز با عبور از جدار غشاء وارد خون می‌شوند. دارو وقتی وارد مویرگ شد مویرگ‌ها به هم متصل شده و یک رگ بزرگتر را تشکیل می‌دهند و تا جایی که در نهایت رگ‌های اصلی به قلب می‌رسند و خون درون آنها با پمپاژ قلب در تمام بدن پخش می‌شوند. اما رگ‌هایی که از روده کوچک می‌آیند به جریان خون اصلی وارد نمی‌شوند و اول به کبد می‌روند. چرا؟ بدن انسان طوری طراحی شده که هر چیزی که بلعیده می‌شود فوراً در تمام بدن پخش نشود. کبد مثل یک فیلتر عمل می‌کند. تمام خون دستگاه گوارش توسط سیاهرگی به نام ورید باب جمع‌آوری شده و وارد کبد می‌شود و تمام مواد جذب شده از لوله گوارشی از کبد عبور می‌کند. پس اصلی ترین کار کبد به دام انداختن سموم و تصفیه آن‌ها با تبدیل کردنشان به مواد بی‌ضرر است، لذا کبد است که متابولیسم داروها را در بدن بر عهده دارد. وظیفه‌ی آنزیم‌های کبدی این است که به هر ماده‌ی غریبه‌ای اجازه‌ی ورود به خون ندهند. لذا تنظیم دوز دارو در کسانی که دچار نارسایی کبدی یا افزایش آنزیم‌های کبدی هستند با افراد عادی متفاوت و البته حساستر است. بعد از گذشتن از کبد مولکولهای باقیمانده دارو، وارد جریان اصلی خون می‌شوند. در نهایت رگ‌های خروجی از کبد با طی مسیری به قلب رسیده و خون درون آنها با پمپاژ قلب در تمام بدن پخش می‌شوند. این فرآیندها را عبور یا گذر اول کبدی می‌نامند. مقداری از دارو توسط اسید در معده از بین می‌رود، مقداری از دارو به غذا وصل می‌شود و دفع می‌شود و مقدار خیلی زیادی از دارو نیز توسط کبد از بین می‌رود. فراهمی‌زیستی به درصدی از داروی مصرف شده که از مراحل مختلف جذب، اعم از دستگاه گوارش، کبد، و غیره عبور کرده و به گردش خون عمومی‌بدن می‌رسد، فراهمی‌زیستی یا زیست دستیابی می‌گویند. برای مثال فرض می‌کنیم 100 میلی‌گرم از یک دارو که بلعیده شده و 10 میلی‌گرم آن توسط اسید، 10 میلی‌گرم آن توسط غذا و20 میلی‌گرم هم در کبد از بین رفته است، لذا فقط 60 میلی‌گرم باقی می‌ماند که وارد جریان اصلی خون می‌شود. پس فراهمی‌زیستی این دارو 60 درصد است. فراهمی‌زیستی داروها با هم برابر نیست. دارویی وجود دارد که فراهمی‌زیستی آن 99 درصد است یعنی 1 درصد آن از بین می‌رود. همچنین دارویی وجود دارد که فراهمی‌زیستی آن 1درصد است و 99 درصد آن در مسیر رسیدن به گردش اصلی خون بدن از بین می‌رود. فراهمی‌زیستی یک دارو در افراد مختلف، متفاوت است. چون غذای موجود در معده‌ی همه‌ی انسان‌ها یکی نبوده و میزان اسید موجود در معده‌ی افراد مختلف نیز متفاوت است. از طرفی میزان فعالیت کبد انسان‌ها و سالم یا نارسا بودن آن هم تفاوت دارد. لذا فراهمی‌زیستی یک دارو در بین انسان‌های مختلف نیز متفاوت می‌شود ولی میزان تفاوت معمولاً قابل چشم‌پوشی است، مگر اینکه نارسایی کبدی وجود داشته باشد.

2. زیر زبان: زیر زبان ما نسبت به خیلی از نقاط بدن گرم‌تر است. در زیر زبان تعداد بسیار زیادی مویرگ وجود دارد. خون زیر زبان چند صد برابر مقدار خون زیر پوست انسان است. از طرفی بزاق نیز وجود دارد که باعث سریعتر حل شدن دارو می‌شود. دارویی که برای زیر زبان تهیه می‌شود را بنحوی درست می‌کنند که زود حل شود، لذا انحلال یک تا دو دقیقه بیشتر زمان نمی‌برد. غشای مخاط زیر زبان بسیار نازک است لذا سرعت عبور از غشا بسیار بالاست. در نهایت رگ‌هایی که خون زیر زبان را جمع می‌کنند به کبد نمی‌روند و عبور اول کبدی ندارند لذا دارو مستقیماً وارد جریان اصلی خون بدن می‌شود. فراهمی‌زیستی و سرعت جذب در مصرف داروهای زیر زبانی بسیار بالاست. نکته بسیار مهم این است که بلع بزاق باعث می‌شود دارو وارد پروسه‌ی بلع (گوارش) شده و مزایای داروی زیرزبانی از دست برود. لذا باید به بیماران توصیه نمود تا چند دقیقه بعد از مصرف داروی زیر زبانی از بلع بزاق خود خودداری نمایند تا دارو کاملاً جذب شود.
3. تزریق: تزریق به وارد کردن داروهای مایع به داخل بدن با استفاده از سرنگ و سرسوزن تیز گویند. عمل تزریق بجز سرنگ با وسایل دیگری همچون جت اینجکتور (افشانه زیر پوست بدون سوزن) نیز انجام می‌شود. محلول تزریقی شکل مایع دارویی عاری از میکروب است که معمولاً به وسیله سوزن به بدن انسان وارد می‌شود. اصلی ترین روشهای تزریق بدین شرح هستند:

IV تزریق وریدی
IM تزریق عضلانی
SC تزریق زیر جلدی

تزریق وریدی به ورود بدون واسطه و مستقیم دارو به جریان اصلی خون بدن می‌گویند. فراهمی‌زیستی داروهای وریدی 100% است، چون داروی تزریق شده کاملاً وارد خون می‌شود. سریعترین راه جذب دارو تزریق وریدی است. تزریق عضلانی رایج ترین نوع انواع تزریق است. هنگامیکه دارو جذب گوارشی خوبی ندارد یا به معده آسیب می‌زند یا پس از جذب در کبد به مقدار زیاد تخریب می‌شود این روش می‌تواند یک جایگزین خوب باشد. در بین روش‌های مختلف تزریق، چنانچه مقدار دارو زیاد باشد یا بافت‌های سطحی را تحریک کند آن را عضلانی تزریق می‌کنیم. در تزریق عضلانی تکنولوژی به نام Depo وجود دارد. هدف از تکنولوژی Depo این است که باعث شود جذب داروی تزریق شده در عضله، طول بکشد. در فصل بعدی این مورد با تشریح بیشتری بررسی خواهد شد. داروی وارد شده به عضله کم‌کم جذب مویرگ‌ها شده و رگ‌های بزرگتر نیز مستقیماً، به جریان خون اصلی بدن می‌ریزند. در این روش نیز عبور اول کبدی وجود ندارد لذا فراهمی‌زیستی داروهای عضلانی بسیار بالاست ولی سرعت جذب از تزریق وریدی کمتر است. تزریق زیرپوستی یا زیرجلدی جهت تزریق بسیاری از داروها ازجمله انسولین مورد استفاده قرار می‌گیرد. بافت زیرپوست یک بافت همبند غنی از چربی با خونرسانی کم بوده و به همین دلیل معمولاً سرعت جذب دارو در آن طولانی تر از عضله است. هدف از تزریق زیر جلدی، جذب آرام دارو و با حجم تزریق محدود میباشد. این روش جهت تزریق داروهایی مثل انسولین که باید بطور تدریجی جذب شود، روش ایده‌آلی بوده که با کمترین درد، امکان تکرار چندین نوبت تزریق را فراهم میسازد. از ماساژ دادن ناحیه، پس از تزریق داروهای زیرپوستی باید خودداری شود چراکه باعث جذب سریعتر دارو و بهم خوردن نظم برنامه درمانی می‌گردد. دارو پس از ورود به مویرگ‌های زیر پوست و رگ‌های بزرگتر، به جریان خون اصلی بدن می‌رسد. در این روش نیز عبور اول کبدی وجود ندارد لذا فراهمی‌زیستی داروهای عضلانی بسیار بالاست ولی سرعت جذب از تزریق وریدی و عضلانی خیلی کمتر است.

4. پوست: هر چند اکثر قسمت‌های پوست ضخامتی کمتر از ۶ میلیمتر دارند، اما پوست یک لایه محافظتی قوی است. جزء اصلی سطح پوست یک پروتئین فیبری است که کراتین نام دارد. این ماده را می‌توان در مو که ایجاد حفاظت و گرما می‌کند و در ناخن‌ها هم پیدا کرد. پوست یک سد دفاعی کاملاً مؤثر در برابر میکروارگانیسمها و‌ مواد مضر ایجاد می‌کند، اما این سد بیشترین تأثیر را زمانی دارد که سطح آن دست نخورده باقی بماند. لایه سطحی پوست محل جذب داروهای محافظت کننده پوست و لایه دوم پوست محل جذب مرطوب کننده‌ها و لایه بردارهاست. اپیدرم محل اصلی جذب ضد التهاب‌ها و بی‌حس کننده‌ها و درم محل جذب ضد خارش‌ها و آنتی هیستامینهاست. پوست می‌تواند محل جذب داروهای سیستمیک بدون اثر بر روی موضع باشد که از جمله نیتروگلیسیرین با تاثیر بر گردش خون پوست، عملکرد خود را ایفا می‌کند. عواملی از جمله سن، خصوصیات پوست، مکان مورد استفاده و جریان خون موضعی منطقه بر جذب موضعی داروها موثر هستند. داروهای موضعی بدلیل فاصله کم بین امکان مصرف دارو و محل جذب، پاسخ سریعتر، مصرف داروی کمتر، قیمت مناسب‌تر و کاهش عوارض جانبی دارو می‌تواند ایده‌آل باشند. در پوست ما آب وجود دارد هرچند کم. وقتی پوست خشک می‌شود در واقع آب پوست کم شده است. در لا‌به‌لای سلول‌های بیرونی‌ترین لایه‌ی پوست (لایه‌ی شاخی) مولکول‌های ‌آب وجود دارد. زیرپوست هم چربی هست که خود کاهنده سرعت جذب می‌باشد. لذا کمترین سرعت جذب را در جذب پوستی داریم.

5. رکتوم (مقعد): در ناحیه مقعد فقط مقدار خیلی کمی‌آب وجود دارد لذا ذوب شدن شیاف نقش بیشتری در تبدیل دارو به مولکولهایش دارد تا انحلال مستقیم. در واقع نقش اصلی همان ذوب شدن شیاف است. شیاف‌ها در دمای اتاق قوام خود را حفظ می‌کند. ولی در دمای بدن انسان در مدت 1 تا 2 دقیقه ذوب می‌شود (تبدیل شدن جامد به مایع). اگر تا 15 دقیقه بعد از مصرف شیاف، مدفوع دفع شود عملاً دارو هم دفع شده است. در آن طرف جداره راست روده (انتهای روده بزرگ) مویرگ‌ها حضور دارند و دارو پس از عبور از غشا وارد آنها می‌شود. از 3 رگ اصلی که از ناحیه راست روده خارج می‌شوند یکی به کبد می‌روند و دو تا به جریان اصلی خون بدن وارد می‌شوند. لذا فراهمی‌زیستی از مسیر بلع گوارشی بیشتر ولی از مسیر تزریق و زیر زبان کمتر خواهد بود.

جهت نسخه خوانی باید دارای مدرک معتبر نسخه خوانی باشید.