وسایل و تجهیزات حفاظت شخصی در برابرعفونت

موسسات مراقبت بهداشتی بر طبق اداره ایمنی و سلامت حرفه ای(osha) در سال 1992، موظف به تدارك تجهیزات و وسایل ضروری برای به حداقل رساندن یا پیشگیری از قرار گرفتن در معرض مواد عفونت زا هستند. این تجهیزات حفاظتی شخصی شامل دستكش، گان، ماسك و عینك‎ها و محافظ‎های چشمی می‎گردد. که می بایست در فضاهای آزمایشگاهی مورد استفاده قرار بگیرند از این رو در ادامه این مقاله شما را به رعایت و الزام تجهیزاتی که در آزمایشگاه استفاده شود و برای فرد تکنسین آزمایشگاه رعایت این موارد الزامی است.

مرکز آموزش انجمن پرستاری ایران اقدام به برگذاری دوره های آموزشی کاربردی پرستاری و پزشکی نموده است از این رو برای شرکت و آموزش دوره نمونه گیر و تکنسین آزمایشگاه و همچنین مهارت مسئول پذیرش و نمونه گیر آزمایشگاه می توانید این دوره را بگذرانید که به صورت تئوری و عملی در فضای آزمایشگاه انجام میشود برای اطلاع بیشتر درباره زمان کلاس ها و مدت زمان برگذاری کلاس ها با کارشناسان تماس بگیرید: 02166575754

دستكش‎ها 

دستكش جایگزین بهداشت خوب دست‎ها نمی‎گردد. دستكش‎ها فقط یك بار پوشیده شده و بر طبق خط مشی موسسه بعد از استفاده به طور مناسبی دور انداخته می‎شوند. سپس دست‎ها به طور كامل با رعایت دقیق بهداشت دست تمیز می‎گردند. برای برخورد با هر بیماری به یك جفت دستكش تمیز نیاز است. برخی ازفعالیت‎های مراقبتی یك بیمار احتمالا به تعویض دستكش‎ها در دفعات بیشتر از یك بار احتیاج خواهد داشت.

در مواقعی كه فعالیت‎های مراقبتی باعث آلوده شدن دست‎ها به مایعات بدن نمی‎شود نیازی به پوشیدن دستكش نمی‎باشد. فعالیت‎هایی كه طی آن‎ها تماس با مایعات بدن وجود ندارد از قبیل تغییر وضعیت دادن بیمار، تغذیه نمودن وی، گرفتن علائم حیاتی و تعویض كیسه‎های وریدی ،پوشیدن دستكش ضرورتی ندارد.

زمانی كه دستكش پوشیده اید هرگز نباید كارهای بعدی را انجام دهید.: مثلا ترك اتاق بیمار (مگر آنكه شی آلوده ای را حمل می‎كنید) ،نوشتن مواردی در چارت بیمار، یا استفاده از صفحه كلید كامپیوتر یا تلفن .

مطالعات اخیر نشان داده اند كه كاركنان مراقبت بهداشتی بدون انجام و رعایت خوب بهداشت دست‎ها هرگز نباید دستگاه تماس دستی خود را لمس نمایند.

همان طور كه قبلا ذكر شد، دستكش‎ها یك سد غیرقابل نفوذ نمی‎باشند. در محیط‎های پرخطری چون اتاق عمل نقص دستكش‎ها متداول است. گزارشات حاكی از آن است كه در طی جراحی، به ویژه عمل‎هایی كه بیش از3 ساعت به طول می‎انجامد، تقریبا در 50% موارد دستكش‎ها خراب می‎شوند. دو عامل عمده موثر در تخریب دستكش‎ها قرار گرفتن در معرض مایعات بدن و خون وهمین طور گرفتن و دستكاری ابزار متعدد جراحی می‎باشد. برای مثال، اغلب تا زمانی كه دستكش‎ها بعد از جراحی خارج نشده اند، منافذ یا پارگی ریز كوچك ایجاد شده در دستكش‎ها و خون قابل مشاهده روی دست‎ها مشاهده نخواهد شد. در تلاشی به منظورفراهم ساختن محیط كاری ایمن، وسایل الكتریكی كنترل كننده دستكش، همراه با آموزش در مورد روش ایمن دستكش پوشیدن و پیشگیری از آسیب‎ها مورد استفاده قرار گرفته اند. به علاوه، یك راه جایگزین برای تشخیص یك منفذ در یكپارچگی دستكش، پوشیدن دستكش دوتایی است، به این صورت كه یك دستكش رنگی در زیر و یك دستكش نیمه شفاف در رو پوشیده می‎شود.

حساسیت به لاتكس

تقریبا در 700هزار نفر از كاركنان تیم مراقبت بهداشتی یك حساسیت لاتكس گزارش شده است كه دامنه واكنش‎ها از واكنش‎های موضعی پوستی تا كهیر، آنافیلاكسی عمومی و یك واكنش حساسیتی شدید كه می‎تواند منجر به مرگ گردد، متغیر است. توصیه‎های ابتدایی CDC در مورد احتیاط‎های عمومی در افزایش مصرف لاتكس جهت فعالیت‎های مراقبتی بیمار دخالت داشته است . مصرف دستكش لاتكس در سال 1980 در حدود 785 میلیون بود در حالی كه این رقم تا سال 1995 به میزان 5/9 میلیون افزایش یافته است. یكی از عوامل موثردیگر نیز تغییراتی در فرایند‎های تولید به منظور بر آوردن تقاضاها می‎باشد. پودر ذرت یا تالك مورد استفاده برای تسهیل در پوشیدن دستكش‎ها یك عامل موثر عمده در هرگونه حساسیت به لاتكس است. این پودر به پروتئین لاتكس متصل شده و در هوا پخش می‎شود، و می‎تواند 12-5 ساعت بعد از اینكه كاركنان مراقبت بهداشتی دستكش هایشان را پوشیدند یا درآورند باقی بماند.

مردم می‎توانند به طرق بسیار متفاوتی در معرض لاتكس قرار گیرند. احتمالا ذرات پودر استنشاق گردیده، جذب پوست یا غشاء مخاطی شده و یا وارد گردش خون می‎گردد. نشان داده شده كه در معرض قرار گرفتن مكرر، به یك حساسیت نسبت به لاتكس منتهی می‎گردد. اگر فرد بعد از اینكه یك حساسیت در او پیشرفت نموده، در معرض لاتكس ادامه دهد احتمالا علائم یك آلرژی به لاتكس را نشان می‎دهد.

توصیه‎هایی برای آلرژی به لاتكس

انستیتو ملی ایمنی و بهداشت حرفه ای توصیه نموده كه دستكش‎های غیر لاتكس یا بدون پودر ،دستكش‎های لاتكس با خاصیت حساسیتی پائین، اگر دستكش‎های لاتكس استفاده می‎شود، برای مستخدمین در دسترس باشد. در حال حاضر دستكش‎های نیتریل كه از یك ماده صناعی ساخته شده و مشابه لاتكس ولی فاقد پروتئین‎های آن هستند در دسترس می‎باشند . نیتریل دارای كیفیت مانع سازی كافی است ولی به آسانی پاره می‎شود. برای بیماران مبتلا به حساسیت ناشی از لاتكس، محیط مراقبت بهداشتی" ایمن از لاتكس " ضرورت دارد. بر طبق یكی از قوانین FDAدر 1998 نصب برچسب علامت هشدار روی كلیه محصولات یا بسته‎های حاوی لاتكس / لاستیكی طبیعی مبنی بر اینكه " این محصولات در افراد حساس باعث بروز واكنش‎های حساسیتی می‎شود"الزامی است.

كلیه محیط‎های مراقبت بهداشتی باید دارای یك دستور العمل كتبی برای روبرویی با كاركنان وبیماران حساس به لاتكس باشند. درمورد بیمارانی كه كاملا مسجل شده و یا مشكوك به حساسیت به لاتكس هستند باید اتاق آنان برای رفع هر گونه ذرات ریز مربوط به پود ذرهای باقی مانده دستكش قبل از پذیرش تمیز شود.

یك محیط ایمن از لاتكس عبارتند از : خارج كردن یا پوشاندن هر شیء كه از جنس لاستیك لاتكس طبیعی می‎باشد. اجسامی از قبیل چسب مربوط به كاف فشار خون، ظروف محتوی وسایل نوك تیز، درپوش‎های دریچه تزریق روی لوله‎های تزریق داخل وریدی و سوندهای ادراری نمونه‎هایی از محصولات پزشكی است كه می‎توانند یك واكنش حساسیتی ایجاد نمایند.

گان‎ها

معمولا گان‎ها به منظور پیشگیری از آلوده شدن لباس‎های كاركنان مراقبت بهداشتی با خون و مایعات بدن بیمار پوشیده می‎شوند . آنها سد حفاظتی فراهم نموده و باید بلافاصله قبل از ورود به اتاق بیمار پوشیده شوند. روش استفاده از گان فردی پیشنهاد می‎شود، به این مفهوم كه گان‎ها فقط یك بار پوشیده شده و پس برحسب مقررات محل كار به طور مناسبی دور انداخته شوند. در مواردی كه احتمال تماس باخون یا مایعات بدن بیمار افزایش می‎یابد از یك گان ضدآب استفاده می‎شود. اگر هنگام مراقبت از یك بیمار، گانی به شدت با خون یا مایعات بدن آلوده یا مرطوب گردد، باید درآورده شده، رعایت بهداشت دست انجام گیرد و مجددا یك گان تمیز پوشیده شود.

ماسك‎ها

ماسك‎ها برای جلو گیری از استنشاق ذرات بزرگ معلق در هواكه معمولا از فواصل كوتاه ( حدود 3 فوت ) انتقال می‎یابند، یا قطرات ذرات كوچك كه می‎توانند در هوا معلق مانده و از فواصل طولانی تر منتقل شوند به كار می‎روند. هم چنین ماسك، فرد را از لمس چشم‎ها، بینی و دهان باز می‎دارد، و بنابراین تماس ارگانیسم‎ها را با غشاء‎های مخاطی محدود می‎سا زد. ماسك در موارد مختلفی استفاده می‎شود. در پاره ای موارد، كلیه كاركنان و ملاقات كنندگان و همراهان بیمار ماسك می‎زنند. یك ماسك فقط یك بار استفاده می‎شود و چنانچه پائین و اطراف گردن بیاید، هرگز نباید برای استفاده مجدد آن را روی دهان و بینی آورد . طول مدت استفاده از یك ماسك در حین مراقبت از بیمار مورد بحث و اختلاف نظر می‎باشد ولی مطمئنا قبل از آن كه بازدم شخص استفاده كننده مرطوب گردد باید تعویض شود.

محافظ‎های چشمی ( عینك‎های محافظ )

در جاهایی كه خطر آلودگی غشاء‎های مخاطی چشم‎ها وجود دارد باید محافظ‎های چشمی از قبیل عینك‎های مخصوص یا نقاب صورت در دسترس باشد. هنگام جراحی‎ها یا كمك در انجام یك روش تهاجمی كه طی آن امكان پاشیده شدن خون یا سایر مایعات بدن وجود دارد، محافظت مراقبت كننده الزامی است.